Sasza nie jest typową Rosjanką. Ma ciemną skórę i nosi żydowskie nazwisko, gdyż, jak stwierdził jej ojciec, ,,narody zbyt blisko się ze sobą zaprzyjaźniły”. Tego typu dziecku nie jest łatwo żyć w małym miasteczku Azbest II na Syberii, zwłaszcza gdy ojciec porzuca rodzinę, a dorastającej Saszy trudno jest sprostać wymaganiom surowej matki. Samotna nastolatka znajduje chwilową ostoję w zauroczeniu bratem koleżanki, co kończy się niechcianą ciążą. Po urodzeniu bohaterka jest zmuszona do oddania córeczki matce i wyjeździe do szkoły artystycznej w Moskwie. Tam trafia na ofertę wyjazdu do USA i postanawia z niej skorzystać. A to dopiero początek przygód…

Książkę pożyczyłam od koleżanki, która stwierdziła, że jest ona bardzo dziwna. I w sumie to prawda. Rozmaite koligacje i historie poszczególnych bohaterów są bardzo skomplikowane, chwilami przekombinowane, i nasuwały mi skojarzenia z opowieściami tworzonymi przez moją kuzynkę, gdy gra w Simsy(,,jak stworzyć największą patologię”, pozdrawiam Cię, kochana). Wydaje mi się, że miało to jednak dodać komizmu książce, bo całość jest zdecydowanie gorzka. Pełno tu złych decyzji, toksycznych relacji i poplątanych uczuć. W Rosji jest szaro i smutno, a amerykański sen okazuje się istnieć tylko w filmach.

To powieść o dojrzewaniu rosyjskiej dziewczyny, jej marzeniach, oczekiwaniach wobec życia i trudności, jakie spotyka na swojej drodze. Mimo sporej ilości groteski, opisane są tu też życiowe sytuacje związane z rozpadem rodziny, wymaganiami rodziców wobec dzieci, emigracją zarobkową, nastoletnią ciążą. To też historia o zmianach w Rosji pod koniec dwudziestego wieku, tak zwanych homo sovieticus i coraz szybciej zmieniającym się świecie. Mimo paru zabawnych fragmentów, książka jest utrzymana w ponurej atmosferze, główna bohaterka popełnia błąd za błędem i niczym Holly ze ,,Śniadania u Tiffany’ego” nie ma swojego miejsca w świecie. Mimo to zakończenie jest raczej pozytywne i ukazujące siłę młodości.

,,Petropolis” to dosyć oryginalna historia, która na pewno nie jest dla wszystkich. Jednak czyta się ją szybko i można znaleźć w niej trochę refleksji nad życiem. Mi się podobała.

,, Życie przypomina wchodzenie na drzewo(…) Najpierw człowiek ma przed sobą wszystkie gałęzie – tyle możliwości wyboru. Zaczyna się wspinać. Jest coraz mniej gałęzi, coraz mniej możliwości wyboru. Potem wdrapuje się na jedyną gałąź, jaka pozostała. Gałąź się łamie.”

Sasza nie jest typową Rosjanką. Ma ciemną skórę i nosi żydowskie nazwisko, gdyż, jak stwierdził jej ojciec, ,,narody zbyt blisko się ze sobą zaprzyjaźniły”. Tego typu dziecku nie jest łatwo żyć w małym miasteczku Azbest II na Syberii, zwłaszcza gdy ojciec porzuca rodzinę, a dorastającej Saszy trudno jest sprostać wymaganiom surowej matki. Samotna nastolatka znajduje...