Po przeczytaniu tej książki tak sobie poprzeglądałam opinie na jej temat i... jestem zaskoczona. Według mnie, "Namiestniczka" zdecydowanie zasługuje na wyższe noty.

Sąsiedzi zza wschodniej granicy przyzwyczaili mnie do tego, że spod ich pióra wychodzą powieści lekkie, przesycone większą lub mniejszą (zdecydowanie częściej większą) dawką specyficznego humoru. Szkolnikowa jednak pokazała, że ów humor nie jest jednak cechą typową: de facto nie znalazłam go ani grama (tudzież powinnam kupić sobie okulary i to porządne).
Ta książka to ponad 800 stron dobrej lektury. Przepowiednie, intrygi, małostkowe chęci tego czy tamtego, bolesne zdrady, żadnego cudownego ratowania bohaterów. Bezpośrednio po przeczytaniu, nie wiedzieć czemu, przyrównałam autorkę do Tolkiena, teraz jednak, po namyśle - przyrównuję do Martina. Tak, TEGO Martina, co to "Sagę Pieśni Lodu i Ognia" stworzył. Bo, jak już wspomniałam, bohaterowie giną, częściej niż rzadziej. Ba, nawet dość podobny wątek bliźniąt się znalazł. Zaś spory o władzę... cóż, też są, choć nie na taką skalę jak u wspomnianego pisarza.
W każdym bądź razie, pisarka oddała nam do dyspozycji kolejny świat, w którym można się zanurzyć i zapomnieć o naszym, realnym świecie na dobre kilka godzin, by móc wraz z bohaterami przeżywać ich przygody, cierpieć i... wyklinać poczynania niektórych, by w końcu okazało się, że to jednak nie tak było.

Po przeczytaniu tej książki tak sobie poprzeglądałam opinie na jej temat i... jestem zaskoczona. Według mnie, "Namiestniczka" zdecydowanie zasługuje na wyższe noty.

Sąsiedzi zza wschodniej granicy przyzwyczaili mnie do tego, że spod ich pióra wychodzą powieści lekkie, przesycone większą lub mniejszą (zdecydowanie częściej większą) dawką specyficznego humoru. Szkolnikowa...