Moja przygoda z "Pendragonem" zaczęła się kompletnie przypadkiem i całkowicie nie po kolei. Kilka lat temu, przekopując "stare" książki, znalazłam "Artura" - a więc tom 3. - dopiero w trakcie lektury zorientowawszy się, że nie jest to standalone, tylko część cyklu. I tak, opowieść o Arturze, widziana kolejno oczyma trzech narratorów na swój sposób mnie urzekła, jednak znaleźć poprzednich części nie zdołałam.

Jakiś czas temu na półce z tanimi książkami trafiłam na 'Merlina" i nabyłam tom za jakieś śmieszne pieniądze. Legenda arturiańska zawsze mnie pociągała, zatem wróciłam do cyklu, cofając się w akcji.

Nie zagłębiając się zbytnio w fabułę - zgodnie z tytułem, mamy tu opis życia Myrddina Emrysa (Merlina), widzianego jego oczyma, od dzieciństwa po narodziny Artura, a nawet jeszcze trochę dalej. Machlojki, knowania możnych, cuda i czary, zdarzenia niezwykłe, przepowiednie, następstwo pewnych wydarzeń... Wszystko na pograniczu religii i magii. Jak to w legendach arturiańskich bywa.

"Pendragon" jest dość specyficznym cyklem i - po latach przerwy - początkowo owa specyfika mnie drażniła. Średnio przepadam za narracją pierwszoosobową, początkowo opuszczałam też pieśni-opowieści barda... dopóki znowu się nie wciągnęłam. Wykrzykniki i zwroty do Boga, zwłaszcza czytelnika mającego do religii chrześcijańskiej niezbyt pozytywny stosunek, mogą drażnić.

Ale taki urok całości. Pozostaje czatować na "Taliesina" (żeby w końcu zrozumieć wszystko, co wydarzyło się dotychczas) oraz "Pendragona".

Moja przygoda z "Pendragonem" zaczęła się kompletnie przypadkiem i całkowicie nie po kolei. Kilka lat temu, przekopując "stare" książki, znalazłam "Artura" - a więc tom 3. - dopiero w trakcie lektury zorientowawszy się, że nie jest to standalone, tylko część cyklu. I tak, opowieść o Arturze, widziana kolejno oczyma trzech narratorów na swój sposób mnie urzekła, jednak...