Stwierdzam, że Lawhead jest trochę jak Cornwell, tylko z przeciwnym znakiem ideologicznym. Linia fabularna "Merlina" nie jest najmocniejsza i rozpada się na epizody, z których najciekawsze jest długie szaleństwo bohatera oraz sama końcówka, kiedy wreszcie docieramy do rdzenia legend arturiańskich jako takich, czyli historii poczęcia i narodzin Artura. Interesujący jest także epizod z pobytem Merlina u małego, parającego się czarami Ludu Wzgórz, choć niestety za dużo z niego nie wynika dla dalszej części fabuły (kontynuując porównanie zaczęte w recenzji "Taliesina", ośmielę się na marginesie zauważyć, że przedstawienie Ludu Wzgórz to kolejna rzecz, którą Lawhead zrobił lepiej niż Bradley, prezentując tę starą rasę z szacunkiem, choć niebezkrytycznie).
Spośród postaci najciekawiej wypada chyba Igerna, bardzo młoda i osamotniona, Uter - rozdarty między wiernością bratu, uczuciem i własną ambicją, no i sam Merlin, łączyć mądrość znaną już poganom z wiarą chrześcijańską. Morgiana, kreowana na wielką antagonistkę, wypada blado, bo jest po prostu wcieleniem zła pozbawionym wyrazistych motywacji, no i prawie się w całej książce nie pojawia. Swoją drogą, Lawhead nieźle wykorzystuje atlantydzkie pochodzenie bohaterów do wytłumaczenia ich długowieczności.
Co najbardziej obciąża książkę, to - całkiem jak w "Taliesinie" - miałki smalltalk uprawiany przez postacie, przez który trzeba przebrnąć, żeby dotrzeć do tego, co ważne.

Stwierdzam, że Lawhead jest trochę jak Cornwell, tylko z przeciwnym znakiem ideologicznym. Linia fabularna "Merlina" nie jest najmocniejsza i rozpada się na epizody, z których najciekawsze jest długie szaleństwo bohatera oraz sama końcówka, kiedy wreszcie docieramy do rdzenia legend arturiańskich jako takich, czyli historii poczęcia i narodzin Artura. Interesujący jest...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Trzymająca poziom kontynuacja "Taliesina" - a w sumie nawet podobała mi się znacznie bardziej, bo w pierwszym tomie pomysł wplecenia motywu zaginionej Atlantydy w legendy okołoarturiańskie wydał mi się - i nadal wydaje - przekombinowany i dziwny.
W części drugiej poznajemy losy tytułowego Merlina na tle dziejów wczesnośredniowiecznej Brytanii mniej więcej do czasów narodzin samego Artura oraz pojawienia się słynnego miecza wbitego w kamień. Opowieść płynie dość wartko i czyta się ją gładko. Lekturę uważam za udaną.

Trzymająca poziom kontynuacja "Taliesina" - a w sumie nawet podobała mi się znacznie bardziej, bo w pierwszym tomie pomysł wplecenia motywu zaginionej Atlantydy w legendy okołoarturiańskie wydał mi się - i nadal wydaje - przekombinowany i dziwny.
W części drugiej poznajemy losy tytułowego Merlina na tle dziejów wczesnośredniowiecznej Brytanii mniej więcej do czasów narodzin...

Moja przygoda z "Pendragonem" zaczęła się kompletnie przypadkiem i całkowicie nie po kolei. Kilka lat temu, przekopując "stare" książki, znalazłam "Artura" - a więc tom 3. - dopiero w trakcie lektury zorientowawszy się, że nie jest to standalone, tylko część cyklu. I tak, opowieść o Arturze, widziana kolejno oczyma trzech narratorów na swój sposób mnie urzekła, jednak znaleźć poprzednich części nie zdołałam.

Jakiś czas temu na półce z tanimi książkami trafiłam na 'Merlina" i nabyłam tom za jakieś śmieszne pieniądze. Legenda arturiańska zawsze mnie pociągała, zatem wróciłam do cyklu, cofając się w akcji.

Nie zagłębiając się zbytnio w fabułę - zgodnie z tytułem, mamy tu opis życia Myrddina Emrysa (Merlina),widzianego jego oczyma, od dzieciństwa po narodziny Artura, a nawet jeszcze trochę dalej. Machlojki, knowania możnych, cuda i czary, zdarzenia niezwykłe, przepowiednie, następstwo pewnych wydarzeń... Wszystko na pograniczu religii i magii. Jak to w legendach arturiańskich bywa.

"Pendragon" jest dość specyficznym cyklem i - po latach przerwy - początkowo owa specyfika mnie drażniła. Średnio przepadam za narracją pierwszoosobową, początkowo opuszczałam też pieśni-opowieści barda... dopóki znowu się nie wciągnęłam. Wykrzykniki i zwroty do Boga, zwłaszcza czytelnika mającego do religii chrześcijańskiej niezbyt pozytywny stosunek, mogą drażnić.

Ale taki urok całości. Pozostaje czatować na "Taliesina" (żeby w końcu zrozumieć wszystko, co wydarzyło się dotychczas) oraz "Pendragona".

Moja przygoda z "Pendragonem" zaczęła się kompletnie przypadkiem i całkowicie nie po kolei. Kilka lat temu, przekopując "stare" książki, znalazłam "Artura" - a więc tom 3. - dopiero w trakcie lektury zorientowawszy się, że nie jest to standalone, tylko część cyklu. I tak, opowieść o Arturze, widziana kolejno oczyma trzech narratorów na swój sposób mnie urzekła, jednak...

Styl Lawhead urzeka poetyką, historia - magią!

Styl Lawhead urzeka poetyką, historia - magią!

Uwielbiam

Uwielbiam

Książka fajna dobrze się czyta

Książka fajna dobrze się czyta