Ze względu na fakt, że książka oparta jest na faktach planowałam nie wyrażać swojego zdania, a już na pewno nie oceniać tej pozycji. Jednak w trakcie lektury zmieniłam zdanie, bo każda kolejna strona zaczynała mnie delikatnie uwierać. Treść na pewno straszna, jak zresztą treść każdego tytułu traktującego o maltretowanych ludziach, ale… cały czas miałam w podświadomości to ale. W czasie lektury nachodziła mnie myśl o pewnej nieszczerości płynącej z książki, po zastanowieniu doszłam do wniosku, że Kłady próbowała w jasnych barwach przedstawić swoich najbliższych, poza mężem oczywiście, tak jakby to nie oni zgotowali tej młodej dziewczynie właśnie taki los, zresztą jej zwierzenia też nie przekonały mnie do, stwierdzenie, że do maltretującego ją psychicznie i fizycznie człowieka nie czuje nienawiści tylko obojętność, cóż… tylko podziwiać.

Poza tym przeszkadzał mi w książce pewien chaos, powtarzanie tego samego, mało istotnego szczegółu, by tylko jednym zdaniem wspomnieć o naprawdę istotnych rzeczach, prześlizgiwanie się po kulturze i zwyczajach, wszystko to nie dało pełnego obrazu życia kobiet z Senegalu. Spodziewałam się czegoś więcej. No i zaprzeczanie sobie w jednym zdaniu: ojciec jest tolerancyjny ale ma być tak, jak on zarządzi.

Całość pod względem literackim bardzo słaba i moja ocena odnosi się jedynie do tego aspektu, nie oceniam tutaj treści, tj. kolejnych losów narratorki, a jedynie spełnienie moich oczekiwań zrodzonych po zapowiedziach na okładce.

Ze względu na fakt, że książka oparta jest na faktach planowałam nie wyrażać swojego zdania, a już na pewno nie oceniać tej pozycji. Jednak w trakcie lektury zmieniłam zdanie, bo każda kolejna strona zaczynała mnie delikatnie uwierać. Treść na pewno straszna, jak zresztą treść każdego tytułu traktującego o maltretowanych ludziach, ale… cały czas miałam w podświadomości to...