Enuncjacje Waldemara, bohatera i narratora Raz dokoła, przyjmuje się nie bez oporów. Nieraz trudno pozbyć się wrażenia, iż przedstawianego przez niego obrazu świata nie zniekształca osobista potrzeba, nastrój czy okoliczności, w jakich przemawia. Czasami można sądzić, iż narrator dokonuje cięć i selekcji we własnych wypowiedziach – i że w zasadzie robi to nie po to, by zataić coś przed potencjalnym odbiorcą, lecz przed samym sobą.
Męczą mnie rozmowy powierzchowne. Nie mam ochoty komukolwiek wydawać się atrakcyjnym. Nie troszczę się o to, jakie wrażenie wywieram na innych i jakie uczucia wywołuję. Gaszę światło. Zapalam światło. Obnoszę się ze swoją obojętnością, nie mając w ogóle ochoty, by wypłynąć z oceanu egoizmu. (…) Własna śmierć nie jest klęską. (…) Skrupulatnie zacząłem obmyślać spektakularne odejście. Nie ma strachu w mych oczach. Nic w dłoniach nie dźwięczy. Żadnych pragnień, echa słów. Pokój po brzegi wypełniony rozkładem. (…) Mam dosyć podążania do doskonałości – konstatuje czterdziestojednoletni mężczyzna, od długiego czasu bezrobotny, żyjący z żoną w separacji i utrzymywany przez siostrę. Jednak powiedzieć o Raz dokoła, że to opowieść o roku z życia człowieka pozbawionego zajęcia, to wydać sąd tyleż prawdziwy, co i nieprawdziwy.