Willa Cather

Wolność tak często znaczy, że człowiek nigdzie nie jest potrzebny.

Wolność tak często znaczy, że człowiek nigdzie nie jest potrzebny.

Lecz w dużych miastach ludzi takich jak ja jest niczym kamieni w bruku. I wszyscy tacy sami: nie mamy rodzinnych więzów, nikogo nie znamy, niczego nie posiadamy. Gdy któryś z nas umrze, nie wiadomo, gdzie go pogrzebać. Za trumną idzie gospodyni i kupiec kolonialny, zostaje po nas tylko frak i skrzypce albo paleta, maszyna do pisania, jakieś narzędzie, którym zarabialiśmy na życie. Szczyt naszych możliwości to płacenie niewiarygodnie wysokiego czynszu, za parę metrów kwadratowych, ale za to w samym pępku świata. Nie mamy domu, ziemi, rodziny. Żyjemy na ulicy, w parku, w teatrze. Siedzimy w restauracji, w sali koncertowej i rozglądamy się dokoła; widzimy setki takich jak my i przenika nas dreszcze lęku.

Lecz w dużych miastach ludzi takich jak ja jest niczym kamieni w bruku. I wszyscy tacy sami: nie mamy rodzinnych więzów, nikogo nie znamy, niczego nie posiadamy. Gdy któryś z nas umrze, nie ...

Rozwiń

Zwiń

Lou i Oscar nie potrafią tego wszystkiego zrozumieć. Przypuśćmy, że zapiszę ziemię ich dzieciom. I co z tego? Ziemia należy do przyszłości, ja tak to pojmuję. Czyje nazwiska będą na mapie urzędu miejskiego za pięćdziesiąt lat? Równie dobrze mogłabym dzieciom brata zapisać w testamencie zachód słońca. Przychodzimy i odchodzimy, ziemia zostaje. A do tych, którzy ją kochają i rozumieją, należy na zawsze - choć na krótko.

Lou i Oscar nie potrafią tego wszystkiego zrozumieć. Przypuśćmy, że zapiszę ziemię ich dzieciom. I co z tego? Ziemia należy do przyszłości, ja tak to pojmuję. Czyje nazwiska będą na mapie ur...

Rozwiń

Zwiń