Możecie zbudować mury aż do nieba, a mnie i tak uda się nad nimi przefrunąć. Możecie mnie przygwoździć do ziemi tysiącami karabinów, a i tak stawie opór.

Miłość zawsze kojarzyła mi się z bezpieczeństwem, ciepłem. A co gdyby była nielegalna, a osoby, które kochają zostały uznane za chorych? W takim świecie życie Lena. Jest to dziewczyna, której od zawsze wmawiano, że miłość to zło i jeśli na nią zachoruje, to może umrzeć. W takim przekonaniu żyję aż do dnia swojej ewaluacji, czyli dnia, w którym miała zostać sparowana z jakimś chłopakiem. Oczywiście pozna go dopiero po zabiegu przeciwko zarażeniu się chorobą. Przez pewne komplikacje „egzamin” zostaje unieważniony i Lena będzie miała wyznaczany nowy termin. Później podczas biegania spotyka Aleksa – chłopaka, w którym powoli zaczyna się zakochiwać. Pokazuje jej, że świat nie jest taki jak jej wmawiano, a jej życie jest tak naprawdę kłamstwem. Dziewczyna zaczyna rozumieć, że miłość nie może być chorobą…

Już na początku „Delirium” możecie przeżyć szok. Obraz świata, w którym żyje Lena jest przerażający, tam można zginąć nawet za krzywe popatrzenie się na strażnika w noc obławy. Tam wszystko jest zakazane, żadne głębsze uczucia nie mają prawa istnieć, a miłość to najgroźniejsza choroba. To bardzo szokujący świat, który różni się od naszego wszystkim.

Jeśli chodzi o samych bohaterów, to są oni intrygujący. Najbardziej poznajemy oczywiście Lenę, która mimo swoich uprzedzeń, w końcu przełamuje bariery. Jest ona dowodem na to, że każdy człowiek może zmienić swój światopogląd, charakter za sprawą jednej rzeczy, osoby.

Aleks jest inny. Zawsze się wyróżniał i w tej książce to on nadaje wszystkiemu barw, wyrazistości. Pokazuje Lenie i Hanie, że można żyć inaczej, że prawdziwy świat, to świat bez murów.

Bohaterowie są wyraziści i zapadają w pamięć. Szczególnie przykuwają uwagę Lena i Aleks, którzy są pełni sprzeczności i tak naprawdę powinni się w ogóle nie dogadywać, a jest inaczej. Lena to bardzo realna postać. Mogę sobie wyobrazić, że ktoś taki istnieje. Bardzo łatwo się z nią utożsamić i zakochać się w jej sposobie patrzenia na świat.

Autorka stworzyła świat piękny, przerażający, zmysłowy. Połączyła to, co kochamy z tym, czego się boimy. Zrobiła z miłości coś nielegalnego, a jak wszyscy wiemy, każdy lubi czasami złamać zasady.

Przyznam szczerze, że nie wiem, co mogę powiedzieć o tej książce, jej nie da się opisać, ją trzeba przeczytać i poczuć ją. Ma w sobie coś magicznego i przerażającego. Kiedy ją skończyłam miałam łzy w oczach. Nigdy w życiu nie czytałam tak niesamowitej książki. Dzięki niej patrzę na miłość z całkiem innej strony.

Zazwyczaj wolę, kiedy książka jest pisana w trzeciej osobie, tym razem jednak Lena sprawdziła się, jako narratorka. Pokazuje nam swój świat, z boku. Zawsze się wszystkiemu przyglądała, a teraz to ona jest główną bohaterką i nie do końca może się odnaleźć w tej sytuacji.

Jedynym minusem tej książki jest to, że przez kilka pierwszych rozdziałów strasznie trudne przejść. Są one dość nudne i nie za bardzo interesujące. Mogą one niektórych zniechęcić do dalszej lektury, jednak mam nadzieję, że tak się nie stanie.

I jest nas tutaj wiele, więcej, niż wam się wydaje. Ludzi, którzy nie pozwolili sobie odebrać wiary. Ludzi, którzy odmówili zejścia na ziemię. Ludzi, którzy kochają w świecie bez murów, kochają aż po nienawiść, aż po bunt, wbrew nadziei i bez lęku.”

Lauren Oliver udowodniła swój talent pisarski. Od dziś jest to moja ulubiona pisarka. Nigdy nie przeżywałam tak żadnej książki. Jest idealna i tak naprawdę nie potrafię na nią spojrzeć inaczej, niż przez pryzmat moich uczuć, które dalej są w chaosie po przeczytaniu jej.

Miłość Leny i Aleksa jest zakazana, nielegalna tragiczna. Oboje są w stanie poświęcić swoje życie, dla dobra drugiego. Może nie jest to idealna miłość z Happy Endem, ale jest prawdziwa, szczera i wzruszająca aż do bólu.

Co mi spodobało się w tej książce? Chyba wszystko! Wspaniali, wyraziści bohaterowie. Mroczny klimat, zakazane uczucia.

Nie potrafię nic więcej powiedzieć o tej książce, jest ona wspaniała, piękna, nie mogę jej nic zarzucić. Powinna to być obowiązkowa lektura dla wszystkich. Mimo że ma w sobie trochę błędówolivi, to nie mogę jej nic zarzucić. Zakochałam się w niej, składam wielki pokłon w stronę autorki, której wyobraźnia i pióro rzuciły mnie na kolana.

Genialna pozycja.

„Kocham cię. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą.”

Możecie zbudować mury aż do nieba, a mnie i tak uda się nad nimi przefrunąć. Możecie mnie przygwoździć do ziemi tysiącami karabinów, a i tak stawie opór.

Miłość zawsze kojarzyła mi się z bezpieczeństwem, ciepłem. A co gdyby była nielegalna, a osoby, które kochają zostały uznane za chorych? W takim świecie życie Lena. Jest to dziewczyna, której od zawsze wmawiano, że miłość...