Czuć, że jest to debiut prozatorski Kuczoka, który – chyba zasłużenie – został przyćmiony przez jego kolejne dokonania. Tomik obraca się tematycznie wokół szeroko rozumianych doświadczeń miłosnych i erotycznych (bardzo często pierwszych),ale zostały one ujęte w charakterystyczny dla autora, nieco prześmiewczy, groteskowy nawet sposób. Kuczok już w swoim debiucie wykształcił charakterystyczny styl, ale widać, że na tym etapie wymagał on sporego oszlifowania – cały czas balansuje na granicy między mistrzowską precyzją słowa a pretensjonalnym artyzmem będącym przerostem formy nad treścią i, moim zdaniem, nie zawsze wychodzi z tego zwycięsko. Zawarte w tym skromnym zbiorze opowiadania są dość nierówne, od takich, o których zapomina się zaraz po przeczytaniu, do zawierających naprawdę fajną puentę i przynoszących sporo radości lub refleksji. Fani mogą przeczytać ze względów powiedzmy kolekcjonerskich, reszta powinna sprawdzić jakieś późniejsze dzieło Kuczoka, jak Gnój czy Widmokrąg.

Czuć, że jest to debiut prozatorski Kuczoka, który – chyba zasłużenie – został przyćmiony przez jego kolejne dokonania. Tomik obraca się tematycznie wokół szeroko rozumianych doświadczeń miłosnych i erotycznych (bardzo często pierwszych),ale zostały one ujęte w charakterystyczny dla autora, nieco prześmiewczy, groteskowy nawet sposób. Kuczok już w swoim debiucie...

Cenię Kuczoka za jego giętkość pisarską i bogactwo językowe, ale "Opowieści słychane" to jego debiut. Wiem, niekiedy debiut bywa wystrzałowy, ale to nie jest ten przypadek. W zasadzie powinno mnie tknąć nazwisko Berezy, figurujące z tyłu okładki pod wyimkiem z pochwalnej opinii, ale musiałem mieć jakieś zaćmienie.

Opowiadań w tej niegrubej książeczce jest dziewięć, choć ostatnie czemuś zostało potraktowane jako tekst aneksowy. Wszystkie są napisane językiem bogatym, niekiedy dosadnym, dobrze skomponowanym, mają też na ogół - może poza pierwszymi dwoma tekstami - interesującą, życiową treść, przyobleczoną w nietuzinkową narrację, ale forma, w jakiej to zostało napisane, jest u-pior-na. To się niemal czytać nie daje. To są duże, niekiedy pełnostronicowe akapity zbitego tekstu, ciągnące ciurkiem potok myślowy, z zassanymi w środek dialogami, coś w rodzaju strumienia świadomości, z mnóstwem przecinków, ale z jedną tylko, końcową kropką. Jedno, dwa opowiadania, można jakoś przecierpieć, nawet jeśli ta dziwna forma tak naprawdę nie ma żadnego konkretnego uzasadnienia, ale żeby wszystkie - z jednym, dziwnym wyjątkiem - tak wymodelować? Po co? Dla wzmożenia czytelniczej udręki? Dla zamarkowania ważkiej treści? Ech...

Przez tę uciążliwą formę lektura opowiadań nie wypadła tak przyjemnie, jak bym sobie życzył, więc i ocena nie aż tak wysoka. Aczkolwiek nie zmieni to mojego pozytywnego zdania o (późniejszej, dojrzalszej) prozie Kuczoka.

Cenię Kuczoka za jego giętkość pisarską i bogactwo językowe, ale "Opowieści słychane" to jego debiut. Wiem, niekiedy debiut bywa wystrzałowy, ale to nie jest ten przypadek. W zasadzie powinno mnie tknąć nazwisko Berezy, figurujące z tyłu okładki pod wyimkiem z pochwalnej opinii, ale musiałem mieć jakieś zaćmienie.

Opowiadań w tej niegrubej książeczce jest dziewięć, choć...

Kuczok w najlepszym wydaniu. Swietna ksiazka.

Kuczok w najlepszym wydaniu. Swietna ksiazka.

Świetna forma. Masłowska na pewno inspirowała się tym materiałem!

Świetna forma. Masłowska na pewno inspirowała się tym materiałem!

Rewelacyjny język. Dość nierówna, ale opowiadania "Fetor", "Impromptu" niesamowite, intensywne, czyta się jednym tchem.

Rewelacyjny język. Dość nierówna, ale opowiadania "Fetor", "Impromptu" niesamowite, intensywne, czyta się jednym tchem.

Od razu poznałam, że to debiut. Po lekturze innych utworów Kuczoka wiem, że stać go na więcej.

Od razu poznałam, że to debiut. Po lekturze innych utworów Kuczoka wiem, że stać go na więcej.