Temat armii niemieckiej w okresie 1919 - 1945 został już tyle razy i na tyle różnych sposobów omówiony, że naprawdę trudno nie znaleźć opracowania dotyczącego jednej, pojedynczej operacji, struktury wojskowej, osiągnięć, wykazu jednostek czy wszelkich innych szczegółów odnośnie Wehrmachtu. Mamy biografie dowódców i polityków, techniczne badania dotyczące samego sprzętu i wyposażenia, historię i życiorys Rzeszy, opis działań wojennych, przebiegi kampanii, spisane relacje świadków. To, co aktualnie wydaje się być najbardziej interesujące i przykuwające czytelników to tajemnice i niejawna działalność Niemców w czasie wojny (i wcale nie chodzi tu o wywiad).

Co prawda nie jest to nowy temat, ale kompleks Riese czy „broń odwetowa” zawsze pobudzały wyobraźnię. Warto także zapoznać się z dokonaniami naukowców niemieckich z ostatniego okresu wojny, gdyż budzą one co najmniej podziw. „Broń strategiczna Trzeciej Rzeszy” opowiada o bombowcach dalekiego zasięgu o napędzie odrzutowym, które miały zmienić oblicze wojny. Można to oczywiście traktować jako kolejną mrzonkę i oderwanie czołowych mózgów niemieckich od rzeczywistości czy zwykłą gigantomanię. Tworzenie czołgów typu Maus (a szczególnie Ratte), międzykontynentalnych pocisków balistycznych czy wreszcie – najbardziej niesamowite – bomby atomowej mogłoby skłaniać do takich osądów. To naturalnie tylko kilka przykładów, bo w kolejce czekają samoloty w kształcie UFO, supernowoczesne łodzie podwodne i inne wynalazki.

Książka skupia się na wspomnianych bombowcach dalekiego zasięgu i skutecznie stawia czytelnika przed pytaniem, które nasuwa się podczas lektury każdego opracowania dotyczącego tajnych broni z czasów wojny. Mianowicie: co by było gdyby Niemcy mieli więcej czasu i udało im się ukończyć choć część projektów? Fakt, zaczynali skromnie. Szybko jednak odrzucono postanowienia traktatu (czy jak lubili mówić - dyktatu) wersalskiego i skupiono się na rozwoju technologicznym. Najlepszym dowodem na to, że w tamtym okresie był to najbardziej rozwinięty kraj jest choćby fakt, że pomimo alianckich bombardowań i ataków, szczyt produkcji Rzesza osiągnęła jesienią 1944 roku. Imponujące, zważywszy walkę na trzech frontach. Ciekawie napisana książka pozwala nam zrozumieć, że wiele pomysłów niemieckich konstruktorów i inżynierów nie pozostało tylko na papierze, ale tworzono prototypy i je testowano. Kto wie czy w przypadku przedłużenia się wojny o kolejne kilka lat naukowcy nie osiągnęliby swojego celu.

Temat armii niemieckiej w okresie 1919 - 1945 został już tyle razy i na tyle różnych sposobów omówiony, że naprawdę trudno nie znaleźć opracowania dotyczącego jednej, pojedynczej operacji, struktury wojskowej, osiągnięć, wykazu jednostek czy wszelkich innych szczegółów odnośnie Wehrmachtu. Mamy biografie dowódców i polityków, techniczne badania dotyczące samego sprzętu i...