Dawno już żadna książka z tematyki obozowej nie wywołała we mnie takiego dyskomfortu, jak rozmowa z Henrykiem Mandelbaumem. Po latach czytania tego typu literatury i po wielu wizytach w muzeum Auschwitz nabiera się pewnego dystansu. Mało co jest w stanie wywołać wzburzenie czy ucisk w gardle. Tymczasem ta cienka książka od początku trzymała w poczuciu dyskomfortu. Henryk Mandelbaum urodził się w Sosnowcu. Czuł się Polakiem, Ślązakiem wyznania mojżeszowego. Był właściwie moim sąsiadem. Mieszkał miasto obok mojego. Okolice, w których się wychował i które opisywał były mi dobrze znane, a jednak inne. Jego ojciec prowadził rzeźnię, a młody Henryk właściwie wychował się przyuczając do tego zawodu. W jego kręgach było mało Żydów. Wychował się wśród Polaków i wśród nich miał przyjaciół. To Polacy pomagali mu się ukrywać, kiedy jego rodzina trafia do getta, a później do obozu.
Wielokrotnie czekałam na tym samym przystanku tramwajowym, na którym Henryk został złapany i osadzony w KL Auschwitz. Silny, młody. Trafia do Sonderkommando. Do końca życia pamiętał widok stosu pierwszych zwłok napuchłych od leżenia, czekających w kolejce do spalenia. Lakoniczny i oszczędny w emocjach język i dystans, z jakim Henryk opisuje całą 'pracę' w komandzie ściska za gardło. Nie brak tu opisów i szczegółów w jaki sposób ułatwiano sobie ciężką fizycznie pracę. Podejścia do ludzkich zwłok jak do towaru, z którym trzeba było sobie jakoś poradzić. Z tego oszczędnego i lakonicznego opisu wyziera jednak ogromna trauma. Henryk nie pamięta dzieci idących do gazu. Jego umysł wyparł te wspomnienia, a Henryk zarzeka się, że żadnych dzieci nie widział. Na jego zmianie gazowano i palono tylko dorosłych i starszych, co oczywiście nie jest prawdą. Jednak czy możemy się dziwić, że umysł w obliczu tak strasznych przeżyć, aby się ratować i zachować zdrowe zmysły 'odciął' pewne wspomnienia? To wszystko sprawia, że podczas czytania książki czułam się bardzo nieswojo, ściskało mnie gardło. A koniec, po ucieczce z marszu śmierci, Henryk trafia do chaty, gdzie przy stole siedzą więźniowie w pasiakach i żołnierz wermachtu w mundurze - to kwintesencja Śląska.

Dawno już żadna książka z tematyki obozowej nie wywołała we mnie takiego dyskomfortu, jak rozmowa z Henrykiem Mandelbaumem. Po latach czytania tego typu literatury i po wielu wizytach w muzeum Auschwitz nabiera się pewnego dystansu. Mało co jest w stanie wywołać wzburzenie czy ucisk w gardle. Tymczasem ta cienka książka od początku trzymała w poczuciu dyskomfortu. Henryk...

"Ja z krematorium Auschwitz. Rozmowa z Henrykiem Mandelbaumem byłym więźniem Sonderkommando w KL Auschwitz" chciałam przeczytać zaraz po tym jak w październiku 2017 roku, odwiedziłam bramy #oswiecim ia. Miałam wówczas wielki zaszczyt być oprawadzaną przez pana Igora Bartosika - autora nieniejszej książki.
Jak to zwykle bywa o dobre ksiązki nie jest łatwo. Ksiażkę zdobyłam dopiero w zeszłym tygodniu, gdy nakład został wznowiony. Warto było czekać... Przez te 100 stron dowiadujemy się o życiu Henryka Mandebauma, przed #drugawojnaswiatowa i w jej trakcie, czyli o najgorszym okresie, gdy został wcielony do Sonderkommando. Jego zadaniem było obsługiwanie krematoriów, czyli spalanie zwłok mordowanych masowo przez niemieckich nazistów w komorach gazowych.
Wywiad jest niezykle wartościowy, podczas jego czytania czułam się jakbym rozmawiała z dziadkiem, aczkolwiek temat wzbudza releksje, a niekiedy wręcz złość nad dolą ówczesnego człowieczeństwa. Błyskotliwe pytania, inteligentne, wyważone odpowiedzi. Książkę powinien przeczytać każdy kto chce pamiętać o #auschwitz bo takich rzeczy nie powinno sie zapominać... a #historia Henryka Mandelbauma jes "realnym dowodem triumfu człowieczeństwa nad złem i barbarzyństwem wojny".

"Ja z krematorium Auschwitz. Rozmowa z Henrykiem Mandelbaumem byłym więźniem Sonderkommando w KL Auschwitz" chciałam przeczytać zaraz po tym jak w październiku 2017 roku, odwiedziłam bramy #oswiecim ia. Miałam wówczas wielki zaszczyt być oprawadzaną przez pana Igora Bartosika - autora nieniejszej książki.
Jak to zwykle bywa o dobre ksiązki nie jest łatwo. Ksiażkę zdobyłam...

W książce fajne jest to, że jest ona w 100 procentach szczera. Henryk Mandelbaum mówi o tym co widział jeśli czegoś nie widział milczy, nie wysuwając za daleko idących wniosków ani nie nadinterpretując faktów. Ponad to bardzo fajnie i lekko się czyta.

W książce fajne jest to, że jest ona w 100 procentach szczera. Henryk Mandelbaum mówi o tym co widział jeśli czegoś nie widział milczy, nie wysuwając za daleko idących wniosków ani nie nadinterpretując faktów. Ponad to bardzo fajnie i lekko się czyta.

Wstrząsające, niewyobrażalne. Książka, której opisać się nie da - brak słów... Trzeba o tym wiedzieć, pamiętać...

Wstrząsające, niewyobrażalne. Książka, której opisać się nie da - brak słów... Trzeba o tym wiedzieć, pamiętać...

Bardzo ciekawy wywiad. Można się z niego oprócz przykrej pracy w Sonderkommando dowiedzieć ciekawostek z okresu wojny oraz poglądów na życie autora. Polecam.

Bardzo ciekawy wywiad. Można się z niego oprócz przykrej pracy w Sonderkommando dowiedzieć ciekawostek z okresu wojny oraz poglądów na życie autora. Polecam.