Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwa dobre dni z moim kotkiem i książką. Musiałam trochę odpocząć, zwolnić tempo i zająć się swoim zdrowiem. Podobało mi się to spotkanie z miniaturowymi epizodami o relacji człowieka i kota, umieszczonymi w konkretnych czasach historycznych (siermiężny PRL, korporacyjna współczesność, dziewiętnastowieczne Zakopane i zdjęcie tajemniczej góralki). Pełno tu odniesień do klasycznej literatury (Gombrowicz, Mann, Dostojewski, Eliot, Leśmian, Marai). Każda z tych miniaturek, nota bene mistrzowskich językowo, skłania do refleksji, zamyślenia nad kondycją człowieka. Czytałam parę stron, zamykałam książkę, myślałam, patrzyłam na zachowanie swojego kota. Moja Kicia często czeka przy drzwiach w porze powrotu "państwa" do domu. "Kot bierze pod uwagę okoliczności nieprzewidywalne, sytuacje awaryjne, nie jest jak mysz, co nie znalazłszy okrucha, w mig czmycha w kąty bardziej obiecujące, nie jest jak ptak, co przeskoczy na drugą gałąź drzewa. Kot czeka. (...) Kocia cierpliwość nauczyła się, że w oczekiwaniu na przyjemność, jak w każdym dążeniu do celu, mieści się więcej ekscytujących doznań niż w nasyceniu. Iluż ludzi gubi pogoń za "już, natychmiast, niezwłocznie". Człowieka charakteryzują pragnienia pochopnomyślne. Kot stoi wyżej." Elżbieta Isakiewicz pisze delikatnie, dowcipnie, mądrze o "kociej lekkości bytu" w kontraście do często nienaturalnych, chaotycznych, sprzecznych ze sobą poczynań człowieka. "Człowiek nie nauczy kota, finezyjnego konsumenta bytu, mistrza dostojnego przemijania niczego, co jest ważne dla wypełnienia istnienia, niczego, czego kot by nie wiedział. To on uczy człowieka. To dlatego kot ma mnie, ciebie, dlatego chcemy krążyć po jego orbicie. Kot stoi wyżej".