Jestem pozytywnie zaskoczony tą książką.
A bałem się po nią sięgać. Raz, że tytuł i okładka wydały mi się bardzo feministyczne, a trzymam się od feminizmu jak najdalej (może najpierw zawalczmy o prawa ludzi ze względu na rasę a nie na płeć, OK?). A dwa... miałem przyjemność bycia na spotkaniu z pisarką. Pani Parsipur, choć już starsza wiekiem, jest bardzo inteligentną osobą kochającą swój kraj, w którym zresztą nie może mieszkać. Bałem się, że rozczaruję się książką miłej, inteligentnej osoby i będzie mi najzwyczajniej w świecie przykro.
Nic z tych rzeczy. "Kobiety bez mężczyzn" to zaskakująca jak dla mnie opowieść o losach kilku pań: Faezeh i Munes - obie są dziewicami, mimo, że Munes ma już 38 lat; głupiutkiej prostytutki Farrinkolah oraz Farrokhlaghy Sadraldivan Golchehreh (trzymam się jednak angielskiego zapisu imienia, polskie transkrypcje języka perskiego są denerwujące). W pewnym momencie ścieżki życia owych kobiet splatają się ze sobą. Pojawia się nawet pomysł, by ze sobą zamieszkały. Ale czy ta idea wypali i przede wszystkim czy możliwe jest życie kobiet bez mężczyzn to trzeba już sprawdzić samemu sięgając po zaledwie 141-stronicową książkę Shahrmush Parsipur.
No właśnie, pozycja cienka objętościowo, ale nie trzeba koniecznie tworzyć opasłych cegłówek w stylu Orhana Pamuka czy Mo Yana, by wyszła dobra, ciekawa książka.
Feminizmu mało (i dobrze!), psioczenia na religijnych ortodoksów też mało (i bardzo dobrze!). Jest za to ogromna przyjemność z czytania.

Jestem pozytywnie zaskoczony tą książką.
A bałem się po nią sięgać. Raz, że tytuł i okładka wydały mi się bardzo feministyczne, a trzymam się od feminizmu jak najdalej (może najpierw zawalczmy o prawa ludzi ze względu na rasę a nie na płeć, OK?). A dwa... miałem przyjemność bycia na spotkaniu z pisarką. Pani Parsipur, choć już starsza wiekiem, jest bardzo inteligentną osobą...