„Gdybyś był człowiekiem, nie pojawiłbyś się na progu mojego domu, nie zaciągnąłbyś mnie do Piekła z piestoletem przytkniętym do głowy i nie wpakowałbyś mnie w to gówno”.

UWAGA, OPINIA MOŻE ZAWIERAĆ SPORE ILOŚCI SPOJLERÓW.

„Dante Valentine” jest barwną serią, co mogę z czystym sumieniem stwierdzić i śmiało polecić ludziom spragnionym akcji. Bohaterowie są barwni. Wznoszą się i upadają. Popadają we własne obłędy. Pozwalają, aby strach ich gonił. A następnie stawiają im czoła i wychodzą dwa razy silniejsi z opresji. Niesamowite jak wiele elementów ludzkiego umysłu i zachowań można dojrzeć w tych postaciach. Każdy z nich jest inny. Mają własne demony i potrzeby. Marzenia i tajemnice. I to wszystko widać gołym okiem, ponieważ autorka umiejętnie stworzyła świat w którym żyją. Jak wspomnienia i niespodziewane sytuacje zarysowały to, kim się stali. Jeszcze nigdy nie czułam takiego przywiązania do postaci jak w tej książce.

Dante jest mocna w gębie, jak mówi to robi, nie zastanawia się i działa, kiedy instynkt bierze górę. Czuję do niej sentyment i jestem zadowolona, że Pani Lilith udało się stworzyć tak świetną główną bohaterkę. Bywa irytująca i przemądrzała jakby zjadła wszystkie rozumy świata, gra niedostępną i puszczalską w tym samym czasie, chce wiedzieć wszystko i nic. Istna kostka rubika. Jednak najpiękniejsze w niej jest to, że przypomina człowieka z prawdziwego zdarzenia. Nie jest cudowną dziewczynkę i obrończynię świata. I to jest piękne.

Pozostali bohaterowie również nie odstają. Mamy Gabe i Eddie’go — parę, która jest ze sobą niewiadomo od jak dawna. Ona gada co myśli i często wykorzystuje pewne sprawy na swoje, a on warczy i bije się bez większych powodów. A jednak mimo bycia samolubnymi charakterami, są w stanie zrobić wszystko dla Nekromantki. Dlaczego? Ponieważ wiedzą co to prawdziwa przyjaźń. Poznajemy również postać Jefa albo jak kto woli Japhrimel — prawą rękę samego Księcia Piekła i demona wyższej kasty. Bywa ponury, sarkastycznie się wyraża i ma tendencję do mówienia „moja Pani”. I przede wszystkim mamy możliwość, aby zapoznać się z Lucyferem, który jest winny temu wszystkiemu. Typowy przykład na aroganckiego pana z wyższej sfery. Więcej mówi niż robi, choć zdarza się, że do rękoczynów dochodzi. Jestem w stanie połasić się na opinię, że nie da się go kochać, ale też nie da się go nienawidzić.

Akcja całej pierwszej części nabiera tempa i spada w dół niczym osławiony rollercoaster, kiedy Danny dostaje zlecenie na — uwaga! — jajo. Walka z przeciwnościami i ludźmi nie chcącymi współpracować jest tak zażarta, że nie można złapać tchu pomiędzy stronami. Jednakże nie można zapomnieć o wątku miłosnym, który naprawdę jest przyjemny i chętnie się o nim czyta. Z rozdziału na rozdział tworzy się więź i pokazuje, że pewne sprawy łączą ludzi. Uczucia pojawią się stopniowo.

Mitologia Egispka i Grecka ma swoje pięć groszy w historii Nekromantów i innych osób z darami. Śmierć ma wiele obliczy i każdym z nich was obserwuje.

Styl pisania może nie należy do najwyższych lotów, ale pochłania się tekst z przyjemnością i niezauważalną lekkością. Pani Lilith moim zdaniem zabłysnęła swoim debiutem. Od dzisiaj śmiało mogę powiedzieć, że seria o Nekromantce z kredytem na mieszkanie, porwała mnie bez granic. Polecam książki z czystym sumieniem i mam nadzieję, że ujrzycie w niej to samo co ja.

„Gdybyś był człowiekiem, nie pojawiłbyś się na progu mojego domu, nie zaciągnąłbyś mnie do Piekła z piestoletem przytkniętym do głowy i nie wpakowałbyś mnie w to gówno”.

UWAGA, OPINIA MOŻE ZAWIERAĆ SPORE ILOŚCI SPOJLERÓW.

„Dante Valentine” jest barwną serią, co mogę z czystym sumieniem stwierdzić i śmiało polecić ludziom spragnionym akcji. Bohaterowie są barwni. Wznoszą...