Książkę tą czytałam jakiś czas temu, ale muszę przyznać że nie tylko chciałabym do niej wrócić, ale nawet ją kupić, czego muszę przyznać z reguły nie odczuwam i nie robię, ale może w przyszłości powoli to zmienię.
Tytuł ten wpadł mi w ręce przypadkiem... Po moim wielkim kryzysie w czytaniu, spowodowanym przeczytaniem jednej z książek autora, którego naprawdę lubiłam/powoli znów się do niego przekonuje... A który sprawił że na dłuuugi czas nie mogłam jakoś sięgnąć do żadnej książki. Skupić się na niej czy zainteresować. Postanowiłam się jednak nie poddawać i poszukiwałam na nowo autorów, gatunków, czegokolwiek co by mnie zainteresowało i wciągnęło. Wtedy trafiłam na "Invocato", które stało sobie spokojnie na półce w bibliotece, jakby czekając na moją dłoń. Ah! Ta ciemna okładka, która przykuła mój sokoli wzrok… Tak naprawdę z reguły staram się nie patrzeć (przynajmniej tylko) na okładki, bo to streszczenia z tyłu to dla mnie raczej podstawa, choć jak wiadomo nie zawsze się sprawdzają… Mimo tego to streszczenie mnie zainteresowało. Może ze względu na melancholijny charakter, może te kły i pazury mnie zaintrygowały, a może sama "tematyka"... nie wiem. Jednak długo nie zastanawiałam się czy ją brać.
Książkę przeczytałam szybko. Nawet bardzo.
Byłam zaintrygowana i wciągnięta. Okazała się ona jedną z tych książek, które mnie osobiście poruszają. Co sprawia, że zaczynam lubić bohaterów i wczuwać się w ich sytuację, a to oznacza że potrafię bardzo przeżywać ich radości i smutki. Smutki natomiast jak wiadomo często łączą się z zamoczonymi poduszkami, dlatego nie raz obawiałam się sięgać do niej w miejscach publicznych... Po tym co napisałam z pewnością wiadomo dlaczego… brak nieprzemakalnego materiału/chusteczek pod ręką ;) Kto ma podobnie do mnie zrozumie... Zresztą radości nie były lepsze, jak zaczynałam chichotać na cały środek komunikacji miejskiej samą siebie poniekąd kompromitowałam.
Nie chciałabym streszczać książki, bo dobrze jej nie pamiętam, a zakłamany obraz czegokolwiek nie jest dobrą „reklamą”. Pamiętam za to, że mimo jakiejś schematyczności miała w sobie coś nowego oraz ciekawego i wyjątkowo Bura nie denerwowała mnie tak bardzo, jak większość dziewczyn w podobnej jak ona sytuacji otoczona prawie samymi przystojniakami. Pamiętam humor, który mi bardzo podpasował, żarty zarówno słowne, jak i sytuacyjne oraz jak dla mnie lekki język.

Osobiście bardzo ją polecam, choć jestem pewna, że nie wszystkim się spodoba. Niecierpliwie czekam na część drugą.

Jak uda mi się przeczytać ją drugi raz wówczas może poprawię tą chaotyczną opinie.

Książkę tą czytałam jakiś czas temu, ale muszę przyznać że nie tylko chciałabym do niej wrócić, ale nawet ją kupić, czego muszę przyznać z reguły nie odczuwam i nie robię, ale może w przyszłości powoli to zmienię.
Tytuł ten wpadł mi w ręce przypadkiem... Po moim wielkim kryzysie w czytaniu, spowodowanym przeczytaniem jednej z książek autora, którego naprawdę lubiłam/powoli...