Opowieść o Dwóch miastach Karola Dickensa to powieść monumentalna i poruszająca w swej wymowie. Opowieść o wielkiej miłości pełnej poświęcenia, wzniosłej, pięknej, wzruszającej. O przyjaźni wielkiej i bezinteresownej, wieńczonej poświęceniem największym i ostatecznym. I jak to u Dickensa bywa, na drugiej szali: zło, miałkość, bezmyślne okrucieństwo- wyrosłe jednak z takiego, a nie innego ich uprawiania…
Tłem książki jest XVIII Francja i Anglia (Paryż i Londyn- dwa miasta), a kulminacją końcówka wieku z krwawą rewolucją francuską rozpoczynającą się od słynnego zdobycia i zburzenia Bastylii, więzienia pod paryskiego utworzonego z zamku pełniącego niegdyś rolę twierdzy obronnej. Sama fabuła jest pretekstem do przedstawienia przyczyn rewolucji, której idea dojrzewała dziesiątki lat wśród uciskanego i wyzyskiwanego ponad wszelką miarę prostego ludu miast, miasteczek i wsi. Ludu będącego niewolnikami swoich zachłannych i zamordystycznych panów – arystokracji zepsutej do szpiku kości, wśród której wielopokoleniowy zbytek zrodził degrengoladę moralną, a często również intelektualną. Straszne co nastąpiło potem, gdyż rewolucja nie oglądając się na nic i na nikogo gilotynowało równo: winnych i niewinnych, by w końcu zacząć zjadać własne dzieci, jednak spowodowane przelaniem się czary goryczy uciskanych mas. Barbarzyństwo kontra jeszcze większe zdziczenie. Życie we Francji tamtej doby było horrorem i terrorem.
Na takim historycznym gobelinie, autor utkał jedną z najlepszych swoich fabuł. Fascynujące losy garstki ludzi, których wici przeplatają się w zaskakujący sposób, a kolejne puzzle wydarzeń nieoczekiwanie wkomponowują się w całość układanki. Jak zwykle mistrzowski warsztat, archaiczny ale wspaniały język, cudownie prowadzony wątek.
W moim osobistym rankingu to najlepsza powieść K. D. Gorąco polecam!

Opowieść o Dwóch miastach Karola Dickensa to powieść monumentalna i poruszająca w swej wymowie. Opowieść o wielkiej miłości pełnej poświęcenia, wzniosłej, pięknej, wzruszającej. O przyjaźni wielkiej i bezinteresownej, wieńczonej poświęceniem największym i ostatecznym. I jak to u Dickensa bywa, na drugiej szali: zło, miałkość, bezmyślne okrucieństwo- wyrosłe jednak z...