"Przeminęło z wiatrem" kończy się zdaniem: Mimo wszystko życie się dzisiaj nie kończy. Dobrnąwszy do tego momentu miałam dziwne wrażenie, że to się właśnie stało. Skończyła się powieść legenda, a ja szukałam ukrytych stron, jakichś znaków, notatek, które dałyby mi nadzieję, że to jeszcze nie koniec historii Scarlett i Retta. Żyje we mnie takie uczucie, które twierdzi, że przed tą książką nie było kompletnie nic. Nie pamiętam jakim byłam człowiekiem, zanim zaczęłam czytać "Przeminęło z wiatrem". Naprawdę mocno się sobię dziwię, że sięgnęłam po tę książkę dopiero teraz, a jeszcze bardziej dziwi mnie to, że niektórzy ludzie nigdy nie będą mieli okazji jej przeczytać. Książka faktycznie jest gruba, sama przeraziłam się widokiem trzech ksiąg liczących sobie około 400 stron każda. Ale uwierzcie mi, że nie ma nic lepszego niż uczucie, że już poznało się tę fantastyczną historię. To co przeżyłam dzięki Margaret Mitchell jest tylko moje i nikt mi tego nie zabierze, a co najważniejsze - nigdy nie zapomnę, że przeczytałam "Przeminęło z wiatrem".

Historia głównej bohaterki - zjawiskowej Scarlett O'Hary umiejscowiona jest w czasach wojny secesyjnej, tuż przed nią, a także po niej. Obraz tej wojny przedstawiony jest z perspektywy Południa, gdyż wydarzenia dzieją w stanie Georgia, głównie w Atlancie i w Tarze - plantacji bawełny należącej do rodziny O'Hara. Zawsze secesja przedstawiana mi była jako walka dobra ze złem, gdzie dobrem są Republikanie, a złem przedstawiciele Konfederacji. Po przeczytaniu "Przeminęło z wiatrem" mam już własne zdanie, które nieco odbiega od tego, które było mi wpajane. Warto przeczytać tę powieść chociażby dlatego, by zobaczyć co o samym wyzwoleniu myśleli Murzyni.

Scarlett O'Hara żyje otoczona właśnie takimi ludźmi, zaciekłymi Południowcami, prawdziwymi Georgijczykami. W 1861 roku ma szesnaście lat i nie narzeka na brak powodzenia. Jest inna niż młode kobiety w jej powiecie. Charakteryzuje ją pewność siebie, odwaga, pewnego rodzaju próżność. Wie czego chce i jak do tego dojść, a najbardziej na świecie pragnie Ashleya Wilkesa. Informacja o jego zaręczynach z Melanią Hamilton wyprowadza ją z równowagi i w złości zgadza się na ślub z bratem rywalki, Karolem. Krótko po ślubie małżonek opuszcza Scarlett i wyrusza na wojnę, na której ginie. Secesja oprócz męża odbiera młodej kobiecie wszystkie uciechy z życia. Znikają adorujący ją mężczyźni, bale, tańce, pogodne pogawędki z sąsiadami. Przenosi się do tętniącej życiem Atlanty, ale przywdziewa żałobę i z oddali przygląda się temu, jak życie ucieka jej koło nosa. Jest tak do momentu pojawienia się w jej życiu przystojnego i bogatego kapitana Retta Butlera, którego zła opinia jest równie ogromna co majątek.

Powieść przedstawia zmaganie się Scarlett z trudnościami południowej Ameryki w czasach wojny. Kobieta będzie zmuszona podejmować często męskie, odważne decyzje, dzięki czemu raz na zawsze pozbędzie się tytułu damy. Będzie stawiana w złym świetle przez to, że po trupach dążyła do ratowania rodziny, Tary, nie patrząc przy tym na względy innych, często wykorzystując ich uczucia. Przez to ma więcej wrogów niż przyjaciół, których i tak nie docenia. Dostrzega ich wagę dopiero, gdy ich bezpowrotnie traci. Właśnie na tym polega tragizm Scarlett O'Hary.

"Przeminęło z wiatrem" kończy się zdaniem: Mimo wszystko życie się dzisiaj nie kończy. Dobrnąwszy do tego momentu miałam dziwne wrażenie, że to się właśnie stało. Skończyła się powieść legenda, a ja szukałam ukrytych stron, jakichś znaków, notatek, które dałyby mi nadzieję, że to jeszcze nie koniec historii Scarlett i Retta. Żyje we mnie takie uczucie, które twierdzi, że...