Sugerując się zakończeniem 4. tomu oczekiwałam czegoś mroczniejszego, a w każdym razie bardziej znaczących wydarzeń. Tymczasem większość tomu zajmują sercowe perypetie bohaterów. Jedynym naprawdę interesującym wśród nich jest wątek Jordana i Mai. Historie Magnusa i Aleca, Jace'a i Clary, Simona i Isabelle... Są jak dreptanie w miejscu, wciąż mają te same problemy co wcześniej tylko trochę inaczej.
Na końcu 4. tomu wydawało się, że Sebastian wprowadzi w czyn jakiś wielki evil plan. Czytając te książkę czekamy aż coś się zacznie dziać. Oczywiście, Cassandra Clare tradycyjnie zostawia akcję na koniec. Nie mam nic przeciw temu. Tylko że w tym tomie walka na końcu jest tak symboliczna, że równie dobrze mogłoby jej nie być. Ponieważ romans Jace'a i Clary nigdy mnie nie fascynował czytałam serię głownie dla wątków przygodowych. W poprzednich tomach nieraz nie podobało mi się jak autorka kieruje perypetiami sercowymi bohaterów (za dużo w tym melodramatu), ale z wątku walki ze złem byłam zadowolona. Po tym tomie niezbyt mam ochotę sięgać po następny, bo spodziewam się, że 6. część tez będzie kręcić się wokół romansów. Mam wrażenie, że tak samo jak Clary zapomniała o tym, jaką wyznaczyła sobie misję, tak samo autorka zapomniała o co jej chodziło w serii Mortal Instruments. Z drugiej strony nic dziwnego - to miała być trylogia, książki pisane z myślą by zaspokoić apetyty czytelników (i wydawców) raczej nie mogą być bardzo dobre.

Sugerując się zakończeniem 4. tomu oczekiwałam czegoś mroczniejszego, a w każdym razie bardziej znaczących wydarzeń. Tymczasem większość tomu zajmują sercowe perypetie bohaterów. Jedynym naprawdę interesującym wśród nich jest wątek Jordana i Mai. Historie Magnusa i Aleca, Jace'a i Clary, Simona i Isabelle... Są jak dreptanie w miejscu, wciąż mają te same problemy co...