Żyjemy w czasach kpiarzy. Ironia oczywiście wymaga polotu, ale jest też jest dobrze widziana i dość wygodna, to względnie bezpieczna metoda, by postawić się "ponad" (lub przynajmniej "poza"). I chronić przy okazji własną strefę komfortu.

Macierzyński także jest ironistą, ale nieco innym. To ironista-kaskader, który nie oszczędza samego siebie, bo ostrze ironii nad wyraz często kieruje także i w swoim kierunku. A humor traktuje jako narzędzie do konfrontacji z tematami jak najbardziej poważnymi. To też profan, który do sacrum podchodzi z większym namysłem niż większość statystycznych wyznawców. A jego "Zbiór zadań z chemii i metafizyki" (wydany w 2009) udowadnia, że ten inteligentny kpiarz to zarazem prawdziwy anarchistyczny egzegeta.

Tomik jest skomponowany z trzech części: Zadania z chemii, Zadania z metafizyki i Rozwiązania. Żarty jak widać trzymają się Macierzyńskiego mocno, ale choć humoru i lekkich utworów tu nie brak to nie ma miejsca na pusty śmiech. Jest za to śmiech jako obrona przed okrucieństwem świata, który obchodzi się z nami nieładnie, co krok ośmieszając nasze plany, ale też śmiech skłaniający do głębszej refleksji czy dysonansu poznawczego, a czasami też do konstatacji nie tyle mało śmiesznych, co dramatycznych. Tematyka jest swojska: ziemsko-niebiańska, ale nie jest to, na szczęście, jakaś łatwa rozprawa z polskim katolicyzmem, a raczej swoista medytacja nad światem, gdzie Pismo i pismo, kultura i popkultura, święte obrazy i obrazy z telewizora oraz Internetu mieszają się w chaosie naszej współczesności, o którym nie śniło się starożytnym.

Macierzyński jednak prócz swoich śmieszno-strasznych diagnoz i gorzkich od refleksji kpin pokazuje nam po raz kolejny, że jest nie tylko duchowym anarchistą, ale i (wprawdzie dość przewrotnym) poetą kultury. Dialoguje sobie i z Bukowskim i z Gombrowiczem, przywołuje też - obok Jezusa - inne ikony naszej pop-religii (jak Piłat, Judasz czy Św. Brygida),raczy nas też czasem wierszami tematycznie i formalnie, niemal po herbertowsku, klasycznymi ("Nerwa"). W dzisiejszym kontekście szczególnie zaś gorzko (i niestety tym trafniej) brzmi wiersz poświęcony Rosji (*** [podczas białej nocy...]). Słowem - to poezja z długą datą ważności. Polecam spróbować.

Żyjemy w czasach kpiarzy. Ironia oczywiście wymaga polotu, ale jest też jest dobrze widziana i dość wygodna, to względnie bezpieczna metoda, by postawić się "ponad" (lub przynajmniej "poza"). I chronić przy okazji własną strefę komfortu.

Macierzyński także jest ironistą, ale nieco innym. To ironista-kaskader, który nie oszczędza samego siebie, bo ostrze ironii nad wyraz...

Pasuje mi ten rodzaj humoru i spojrzenia. Świetnie się bawiłem czytając ten tomik.

Pasuje mi ten rodzaj humoru i spojrzenia. Świetnie się bawiłem czytając ten tomik.