Na zbiór ten składają się mniej znane baśnie Andersena, czarujące swym specyficznym klimatem na równi z "Królową Śniegu" czy "Calineczką".

Jeśli traktować je jako lekturę dla dzieci, to jednak zdecydowanie dla tych dzieci już trochę starszych, których nie przerazi rozbijana młotem głowa i wypływający mózg (serio, w tytułowej baśni), które nie będą za mocno przeżywać śmierci bohaterów. Bo też śmierć jest tu wszechobecna, jako naturalny proces w życiu; jakby autor chciał oswajać z jej istnieniem dziecięcą świadomość.

Klimat bardzo skandynawski, chciałoby się powiedzieć. Dziwny, lekko mroczny, podszyty melancholią. To nie są bajeczki, kończące się happy endem, w których bohaterowie kończą "żyjąc długo i szczęśliwie". Świat przyrody ożywa, przekazując prawdę o ludziach, życiu, miłości i śmierci. Jest tu i piękno, ale i szpetota, zaklęta w różne monstra. Coś na pograniczu sennego zwidu, fantazji, coś na pograniczu magii niewinnej dziecięcej wiary w cuda...

Ideały chrześcijańskie mieszają się tu z motywami pogańskimi, tworząc niesamowicie klimatyczną mieszankę : typowo baśniową rzeczywistość, której tak bardzo brakuje człowiekowi w jego racjonalnym aż do bólu, dorosłym świecie. Morały, które można czerpać z poszczególnych opowieści, nie są jednoznaczne, zmuszają do refleksji, zależne są od interpretacji czytelnika. Przez to książka nadaje się również dla doroślejszych czytelników.

Na zbiór ten składają się mniej znane baśnie Andersena, czarujące swym specyficznym klimatem na równi z "Królową Śniegu" czy "Calineczką".

Jeśli traktować je jako lekturę dla dzieci, to jednak zdecydowanie dla tych dzieci już trochę starszych, których nie przerazi rozbijana młotem głowa i wypływający mózg (serio, w tytułowej baśni), które nie będą za mocno przeżywać...