Kiedy zaczęłam czytać tę książkę,moje pierwsze wrażenie było: "Co to za dziwaczna narracja? Co to za język? Czy autor stara się być na siłę oryginalny i szokujący?"
Przemogłam się jednak i po kilku następnych stronach,z rosnącym entuzjazmem,zaczęłam przyzwyczajać się do stylu pisarza ; co więcej - zaczął mi się on podobać,a nawet - o zgrozo! - bawić.
Właściwie jest to tragikomedia ; narracja jest pierwszoosobowa, a główny bohater słowami właśnie walczy i stawia czoło nieprzyjaznemu otoczeniu,z którego nie potrafi się wyrwać.
Bo otoczenie,w którym egzystuje Harry Driscoll nie jest przyczyną,ale skutkiem...skutkiem jego własnych wyborów - a tak się składa,że były to wybory najgorsze z możliwych.Zrozumienie tego niezaprzeczalnego faktu zajmuje Harry'emu sporo czasu i sił.
Brzmi to dość banalnie - jednak autorowi udało się w tak realistyczny,wręcz naturalistyczny sposób nakreślić psychikę bohatera,jego poczucie przegranego życia i dławiącej beznadziejności ponurej egzystencji,że czytelnik - chcąc nie chcąc - zaczyna z nim współodczuwać,zaczyna sam wpadać w matnię i zastanawiać się nad sensem własnego życia.A musicie stwierdzić,że nie każdy autor coś takiego potrafi.
Harry Driscoll,dwudziestoośmioletni potomek zamożnej rodziny ,zaczyna w Nowym Jorku życie na własny rachunek.Niestety,cechy charakteru nie predestynują go raczej do życia,jakie chciałby wieść ; jego lenistwo,niefrasobliwość i nagminne spóźnianie się do pracy skutecznie blokują mu awans,w związku z czym Harry żyje na granicy nędzy.Zaprzepaszcza także swoje pierwsze prawdziwe uczucie - choć bardzo kocha swoją dziewczynę Evie i chciałby spędzić z nią resztę życia,nie potrafi dochować jej wierności.Evie,choć dokłada wszelkich starań,nie potrafi przemienić swojego niedojrzałego chłopaka z żaby w królewicza ; on sam stacza się na samo dno,kiedy Evie wreszcie go zostawia.
Pogodzenie się z tym faktem i odnalezienie własnej drogi w życiu kosztuje Harry'ego na prawdę wiele ; jednak dzięki temu wreszcie dojrzewa i nieśmiało próbuje szukać kruchego jak szkło szczęścia,spełnić swoje marzenia,zacząć ŻYĆ,a nie prześlizgiwać się przez życie.
Książka wywarła na mnie wielkie wrażenie - nie tylko dzięki doskonałej,soczystej i prawdziwie oryginalnej narracji,ale głównie dzięki udanemu studium człowieka,który na własne życzenie marnuje sobie życie,idzie do piekła i z powrotem,by zrozumieć i odnaleźć samego siebie.
Z czystym sumieniem mogę polecić Wam tę książkę ; myślę,że warto po nią sięgnąć.

Kiedy zaczęłam czytać tę książkę,moje pierwsze wrażenie było: "Co to za dziwaczna narracja? Co to za język? Czy autor stara się być na siłę oryginalny i szokujący?"
Przemogłam się jednak i po kilku następnych stronach,z rosnącym entuzjazmem,zaczęłam przyzwyczajać się do stylu pisarza ; co więcej - zaczął mi się on podobać,a nawet - o zgrozo! - bawić.
Właściwie jest to...