Biografia ktora Agata Tuszynska napisala nie jest suchym dokumentem, lecz historia kobiety, piesniarki z getta, zydowki, oskarzonej o wspolprace z hitlerowcami.
Dzieki tej historii zrozumialam jaka niewielka wiedze posiadam na temat tamtych czasow, choc dorastalam niejako w kulcie drugiej wojny swiatowej.Nasze pokolenie ma to szczescie ze nie zna smaku wojny...O jej okropnosci dowiadujemy sie z filmow i dokumentow, lecz prawda jaka sie w tedy wydazyla odchodzi wraz ludzmi, ktorzy te historie tworzyli.
Psychika ludzka jest skaplikowana, w chwilach zagrozenia kazdy dziala i reaguje w inny sposob. Jeden ucieka, drugi odwaznie stawia czolo wrogowi inny w obliczu smierci oddaje dusze diablu, z nadzieja na ocalenie.Kazdy w tym czasie postepowal wedlug wlasnych odczuc, wlasnego sumienia.Dlatego tez czesto zachwycamy sie bohaterstwem jednych nie wiedzac ze moze w tym samym czasie wyrzadzamy krzywde innym....bo znamy tylko czesc historii, lub zeznania tylko jednej strony.Mozliwe ze teraz w czasie pokoju niejedno sumienie sie oddzywa, slabosc i wyrzuty powracaja echem, ale jest juz za pozno.Czasu nie da sie odwrocic.
Ktos kiedys powiedzial, ze najbardziej rania slowa, ze policzek mniej boli niz jedno wypowiedziane przykre slowo- bo powraca jak bumerang i boli z ta sama sila.Historia Wiery Gran mowi wlasnie o takiej sile slowa, sile pomowienia.
Byla ofiara nie tylko wojny, ale i nienawisci i zazdrosci ludzkiej. Nie mnie jest oceniac i wydawac sady, kto byl tym dobrym, a kto zlym; co jest biale a co czarne, bo to bardzo trudne.Jedno jest pewne, kobieta tu przedstawiona wzbudzila we mnie wszelkie uczucia od smutku i wspolczucia, po zlosc za jej dume i czasem pyche az do wielkiej sympatii.
Wzbudzala te wszystkie emocje wsrod wspolbraci i osob ktore ja otaczaly, slono za to zaplacila, mowia ze obojetnosc jest gorsza od nienawisci, bo wypaczona z jakichkolwiek uczuc. Jednak z ta obojenoscia czasem latwiej zyc.Brzemie wojny oraz oskarzenie mocno i nieodwracalnie wplynelo na psychike bohaterki, nie poradzia sobie z tym przez cala reszte swego zycia.
Napewno wiele istnien zginelo z powodu ludzkiego leku i slabosci ducha, ale czy nam wolno to krytykowac?
Smaku wojny mam nadzieje, ze nie poznamy, lecz jej prawdziwe oblicze mozemy dzieki takim ksiazkom,niech zostanie sucha wiedza i wspomnieniem zeszlego wieku. Jednak warto te historie poznac w roznych barwach i odcieniach, by moc stworzyc prawdziwy obraz tamtych lat.
Nie chce streszczac ksiazki, bo recenzja ma zachecic do poznania, a nie odkrywac jej w calej okazalosci, dlatego te przyjemnosc zostawiam wam drodzy czytelnicy.Jedno jest pewne pani Agata Tuszynska wspaniale przedstawila osobe Wiery Gran, historia wciaga a jej wypowiedzi z wywiadow sa szczere i czasem zabawne. Zdjecia nadaja autentyzmu i pomagaja wyobrazic sobie tamten czas i sama osobe pieknej kobiety jaka bez watpienia byla.
Krotko mowiac, jest to lekcja historii z szeroka paleta czlowieczenstwa w tle, ktora serdecznie polecam.

Biografia ktora Agata Tuszynska napisala nie jest suchym dokumentem, lecz historia kobiety, piesniarki z getta, zydowki, oskarzonej o wspolprace z hitlerowcami.
Dzieki tej historii zrozumialam jaka niewielka wiedze posiadam na temat tamtych czasow, choc dorastalam niejako w kulcie drugiej wojny swiatowej.Nasze pokolenie ma to szczescie ze nie zna smaku wojny...O jej...