Ciężko byłoby zachęcić w kilku prostych słowach do czytania liryków tej autorki. Nie można raczej polecić ich do wieczornej kawki w poszukiwaniu chwilowego „odmóżdżenia”. Przekraczając próg poezji Plath „porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie”. Trudno tu szukać ukojenia czy pociechy. Jej wiersze są niczym gimnastyka dla mózgu. Co ja mówię, to raczej mordercza olimpiada.

Nawet jeśli wersy wyglądają niewinnie i przypominają prozę, ciężko ułożyć z nich logiczną całość. Ta nieustanna walka czytelnika o wydobycie znaczenia z każdego słowa, może tylko w części dawać wyobrażenie zmagań autorki podczas ich tworzenia. Plath posiada niesłychaną wręcz umiejętność dostrzegania tego, co dla przeciętniaka niewidoczne. Jej temat przewodni niemal zawsze to człowiek. Ludzkie ciało poetka rozkłada na części, ogląda organy, obnaża wnętrzności, by w końcu wsadzić je do grobu i zaślubić z robactwem. W swoich rozmyślaniach bywa wulgarna i kontrowersyjna, a za chwilę słodka i niewinna jak zielona trawka. To dwubiegunowość, zagubienie czy celowy zabieg? Z pewnością Sylvia Plath jawi się jako kobieta samotna oraz niedoceniona. Pośród wersów daje się usłyszeć jej głos. Jest szorstki i nieprzyjemny, stawia zarzuty otoczeniu, ale przede wszystkim woła o pomoc i błaga o namiastkę miłości.

Powiedzieć, że liryki Plath są piękne to frazes. One przenoszą do innego świata, pełnego metafor i niedomówień, nieszablonowych porównań, kolorów, hiperboli oraz kodów kulturowych. Tego się nie da przeczytać od tak, po prostu. Te utwory są w jakiś przygnębiający sposób zjawiskowe.

Ciężko byłoby zachęcić w kilku prostych słowach do czytania liryków tej autorki. Nie można raczej polecić ich do wieczornej kawki w poszukiwaniu chwilowego „odmóżdżenia”. Przekraczając próg poezji Plath „porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie”. Trudno tu szukać ukojenia czy pociechy. Jej wiersze są niczym gimnastyka dla mózgu. Co ja mówię, to raczej mordercza...