Rok 1961, a wygląda jakby Simenon chciał nas przygotować na pożegnanie z Maigretem.
To bardzo nostalgiczna opowieść, wręcz melancholijna, pełna retrospektyw. Kanwą są dwa śledztwa, które toczą się równoległe: pierwsze to sprawa przeciwko szajce złodziei, którzy nie wahają się używać broni, drugie to śmierć Cuendeta, włamywacza – samotnika, który nigdy nie wiązał się ze środowiskiem przestępczym. Outsidera, który nigdy nie rzucał się w oczy, nigdy nie pokusił się o przemoc. O pechowcu, który zdecydował się na popełnienie przestępstwa, które ofiarę postawiłoby w niekorzystnym świetle, więc postanowiono, że jego śmierć jest nieistotna.
Maigret jest świadkiem zmian gwałtownych, na które nie ma wpływu. Wiek rządzi się swoimi prawami, stara gwardia – policjantów z krwi i kości – się wykrusza. Profesjonalizm zastępuje buta, policjantów sprowadza się do roli kamerdynerów, którzy mają w ciszy i pokorze wykonywać polecenia. Prokuratorzy i sędziowie mogliby być dziećmi Maigreta, ale wiek i brak jakiegokolwiek doświadczenia nie przeszkadza im w kreowaniu siebie jako ludzi nieomylnych, a każda przez nich wypowiedziana kwestia jest prawdą absolutną. Maigret i kilku innych – starych wiarusów – spędza im sen z powiek, bo komplikuje ich świat zero-jedynkowy.
Najbardziej doskwiera mu fakt, że umiera pierwotne pojęcie sprawiedliwości, równości wobec niej. O winie zaczyna decydować nie interes jednostki – tej pierwotnej ofiary, a interes Republiki. Nie przechodzi obojętnie wobec śmierci Cuendeta, choć robi to w skrytości, nieoficjalnie, pozwala sobie na symboliczną zemstę wobec systemu, albo na rekompensatę wobec Cuendeta – przestępcy, któremu prawo do sprawiedliwości odebrał System.

Rok 1961, a wygląda jakby Simenon chciał nas przygotować na pożegnanie z Maigretem.
To bardzo nostalgiczna opowieść, wręcz melancholijna, pełna retrospektyw. Kanwą są dwa śledztwa, które toczą się równoległe: pierwsze to sprawa przeciwko szajce złodziei, którzy nie wahają się używać broni, drugie to śmierć Cuendeta, włamywacza – samotnika, który nigdy nie wiązał się ze...

Uwielbiam książki o komisarzu Maigret, lubię lapidarny styl Simeona, klimat paryskich uliczek lat 50tych i 60tych, samego komisarza kierującego się własnym kodeksem moralnym, a zwłaszcza jego nieocenioną żonę - panią Maigret. Pani Maigret jest zagadką samą w sobie, prawdziwym fenomenem, bo czy istnieją gdzieś kobiety tak całkowicie idealne, zawsze na miejscu i zawsze podporządkowane mężowi? Ona o nic nie pyta, nie złości się, nie buntuje, obudzona o północy grzecznie robi kawę i pilnuje by mąż ubrał się ciepło. Czasem podejrzewam, że to jedna z żon ze Stepford.

Uwielbiam książki o komisarzu Maigret, lubię lapidarny styl Simeona, klimat paryskich uliczek lat 50tych i 60tych, samego komisarza kierującego się własnym kodeksem moralnym, a zwłaszcza jego nieocenioną żonę - panią Maigret. Pani Maigret jest zagadką samą w sobie, prawdziwym fenomenem, bo czy istnieją gdzieś kobiety tak całkowicie idealne, zawsze na miejscu i zawsze...

Znakomite. Przeczytane w dwa dni. Simenon kolejny raz daje wyraz swojemu przywiązaniu do wartości humanistycznych i jego komisarz Maigret mierzy się ze sprawą, którą "góra" uznała za nieistotną. Przywraca się tu godność ofierze, która sama przestępcą była. Kalejdoskop świetnie zarysowanych postaci. Kilka ruchów piórkiem, kilka wystukanych na maszynie linijek i podnosi się nam przed oczyma nieistniejący już świat paryskich zaułków i szemranego towarzystwa. Czułość, z jaką Maigret podchodzi do zwykłych ludzi, jest ujmująca i mogłaby się tego uczyć tęskniąca za nią Olga Tokarczuk.
Plus gorycz porażki - zbrodniarza znaleziono, ale nic nie można mu zrobić. Plus plus przeczucie "nowego świata", w którym 80% czasu w pracy zajmuje jej dokumentowanie. Prorocze...

Znakomite. Przeczytane w dwa dni. Simenon kolejny raz daje wyraz swojemu przywiązaniu do wartości humanistycznych i jego komisarz Maigret mierzy się ze sprawą, którą "góra" uznała za nieistotną. Przywraca się tu godność ofierze, która sama przestępcą była. Kalejdoskop świetnie zarysowanych postaci. Kilka ruchów piórkiem, kilka wystukanych na maszynie linijek i podnosi się...

Komisarz Magret jak zawsze analizuje duszę przestępcy i błyskotliwie rozwiązuje kolejną zagadkę kryminalną. I oczywiście jak zawsze książka przesycona jest rozterkami wewnętrznymi komisarza nad naturą zbrodnia i rolą Policji. Dzięki czemu jest to kolejny nie głupi kryminał Georgesa Simenona.

Komisarz Magret jak zawsze analizuje duszę przestępcy i błyskotliwie rozwiązuje kolejną zagadkę kryminalną. I oczywiście jak zawsze książka przesycona jest rozterkami wewnętrznymi komisarza nad naturą zbrodnia i rolą Policji. Dzięki czemu jest to kolejny nie głupi kryminał Georgesa Simenona.

W paryskiej policji trwa reorganizacja. Policjanci są zasypywani pracami biurowymi, a pracą mają kierować przedstawiciele prokuratury. W tym czasie zostaje zamordowany znany komisarzowi Maigretowi złodziej. Maigret, oficjalnie zostaje odsunięty od sprawy, ale prowadzi po cichu. Oficjalnie ściga sprawców napadów na kasjerów.
Książka trochę inna niż pozostałe. Maigret pokazuje swoją ludzką twarz.
Polecam wielbicielom zagadek kryminalnych w starym stylu.

W paryskiej policji trwa reorganizacja. Policjanci są zasypywani pracami biurowymi, a pracą mają kierować przedstawiciele prokuratury. W tym czasie zostaje zamordowany znany komisarzowi Maigretowi złodziej. Maigret, oficjalnie zostaje odsunięty od sprawy, ale prowadzi po cichu. Oficjalnie ściga sprawców napadów na kasjerów.
Książka trochę inna niż pozostałe. Maigret...

W tej kolejnej książce z cyklu z komisarzem Maigret wydanej w 1961r. nasz komisarz jest o krok od przejścia na emeryturę, czuje się stary i niepotrzebny. Władzę nad policją przejmują młodzi prokuratorzy i sędziowie śledczy, karierowicze i oportuniści lubujący się w papierkowej robocie, którym wydaje się, że wszystkie rozumy pojedli. Zaś starzy funkcjonariusze policji, znający miasto i środowisko przestępcze jak własną kieszeń, odsuwani są na boczni tor, niepotrzebni i zmarginalizowani.

Maigret prowadzi prywatne (bo oficjalnie nie jest dopuszczony do sprawy) śledztwo w sprawie morderstwa starego złodzieja, którego znał od lat i darzył pewnym szacunkiem. Bo złodziej ów, był przestępcą starej daty, kimś w rodzaju Arsene Lupin, nigdy nie używającym przemocy, i okradającym tylko bogatych.

W trakcie śledztwa komisarz kręci się po mieście, poznając podłe knajpki i tanie hotele, spotykając różnego typu ludzi, właśnie wtedy jest w swoim żywiole.

Przy okazji prowadzenia prywatnego śledztwa, Maigret aresztuje sprawców serii napadów na banki. To są przestępstwa gdzie wykrycie sprawców interesuje młodych prokuratorów, a nie morderstwo starego złodzieja, lekceważone i nigdy oficjalnie nie rozwiązane.

Maigret oczywiście dochodzi do tego kto zabił jego znajomego złodzieja, ale zachowuje tą prawdę dla siebie, bo tak naprawdę ani prokuratorów ani sędziów śledczych to nie interesuje. Poza tym implikacje polityczne śledztwa i ewentualnego skazania sprawców byłyby wysoce niepożądane.

To jedna z lepszych książek z cyklu z Maigretem, unosi się nad nią melancholia, tęsknota za starymi czasami, czuje się w niej upływ mijającego czasu i oddech starości.

W tej kolejnej książce z cyklu z komisarzem Maigret wydanej w 1961r. nasz komisarz jest o krok od przejścia na emeryturę, czuje się stary i niepotrzebny. Władzę nad policją przejmują młodzi prokuratorzy i sędziowie śledczy, karierowicze i oportuniści lubujący się w papierkowej robocie, którym wydaje się, że wszystkie rozumy pojedli. Zaś starzy funkcjonariusze policji,...

Maigret jak zwykle przemierza paryskie spelunki, duma i chwyta przestępców.

Maigret jak zwykle przemierza paryskie spelunki, duma i chwyta przestępców.

Lubię ten lakoniczny styl Simenona.
Niejeden współczesny autor dołożyłby z 17 wątków pobocznych, retrospekcji, cudownych zbiegów okoliczności itp, w efekcie powstałaby kolejna niestrawna (dla mnie) cegła na 500 - 600 stron.

Lubię ten lakoniczny styl Simenona.
Niejeden współczesny autor dołożyłby z 17 wątków pobocznych, retrospekcji, cudownych zbiegów okoliczności itp, w efekcie powstałaby kolejna niestrawna (dla mnie) cegła na 500 - 600 stron.

Dobry, ciekawy i typowy kryminał.

Dobry, ciekawy i typowy kryminał.