Do niedawna nie miałam nawet pojęcia o istnieniu mitologii skandynawskiej, gdyż z niewiadomego powodu jest ona pomijana na rzecz mitologii greckiej i rzymskiej. Doznałam oświecenia, kiedy rozpoczęłam przygodę z "Kronikami Żelaznego Druida", gdzie Odin, Thor, Loki oraz inni biorą bardzo czynny udział w fabule, jednak mimo to nie skłoniło mnie to do jakiś zaciętych poszukiwań. Wszystko się zmieniło za sprawą cieszacego się dużą popularnością serialu "Wikingowie", z całego serca zapragnęłam poznać to w co tak mocno wierzą i czym się ich wiara cechuje. Teraz po lekturze muszę przyznać, że nie zrobiła na mnie jakiegoś dużego wrażenia, chociaż są napisane w bardzo fajny i prosty sposób, to jednak bogowie skandynawscy nie przejawiają jakiś wybitnych umiejętności, a czasami nawet wręcz sobie zaprzeczają. Ich cechy sa bardzo płytkie i przyziemne - ale czego mozna się spodziewać, po prostych lecz bezlitosnych wikingach? Król Asów - Odin jest symbolem mądrości, gdyż własnie za wiedzę oddał oko - ale czy faktycznie był taki mądry? Wszechmocny? Wszechwiedzący? Cóż odpowiedź nie jest twierdząca, ale też dzisiejsza mądrość różni się od tej którą wyznawali skandynawowie. Mądość to wiedza - którą raczej nie trudno pozyskac jeżeli sie umie słuchac i ma się dobra pamięć - ale to także spryt - który tutaj tak naprawdę trudno nazwać sprytem, gdyż zarówno bogowie jak i tamtejsza ludność była bardzo naiwna i łatwowierna. Odin mając swoje dwa kruki miał wgląd w rózne zakamarki świata i one tez zapewniały mu wiedze, jakiej nikt inny nie mógł posiadać - dlaczego więc musiał coś sprawdzać na własne oczy, yyyy... to znaczy oko? Brak tutaj konsekwencji, ale to tylko moje spostrzeżenia jak bardzo proste było tamtejsze rozumowanie. Odnośnie innych bogów to każdy kolejny cechował się... niczym specjalnym. Freya - była po prostu piękna i jednocześnie okopnie głupia, Thor to mięśniak z boskim ego (w końcu jakby nie patrzeć był bogiem), Loki oprócz mięśni miał jeszcze to czego nie mieli inni bogowie - zalążek zła, który tłumaczyli pochodzeniem (pół olbrzym - co jest niezłą hipokryzją, skoro we krwi Odina również płynie olbrzymia krew). Był nielojalny, przebiegły, troszeczkę egoistyczny, szukający zysku dla siebie, a to, plus jego zbyt wysokie mniemanie o sobie często wpędzało go w kłopoty, z których próbował wybrnąć w równie chytry sposób, często pogrążając kogos innego. Taka troche z niego łajza a nie bóg. Bogowie od zawsze toczą wojnę z olbrzymami, dlatego jako wrogowie powinni trzymac sie od nich z daleka, tymczasem w sytuacjach kryzysowych, albo... hmmm... zrządzeniu losu (miłość) godzą się na śluby między sobą. Raczej dziwne to ich rozumowanie, ale można to im przecież wybaczyć. Co jeszcze rzucało się w oczy to to, jaką wartość i siłę miało u nich słowo - jeśli ktoś coś powiedział - w większości było to przyjmowane bez zająknięcia, co własnie było ogromnym dowodem naiwności tamtejszej ludności.
Mimo to nie żałuję, że zdecydowałam się je przeczytać, gdyż zdecydowanie przybliżyło mi to kulturę skandynawską, oraz poznanie jak funkcjonowały wierzenia wikingów.

Do niedawna nie miałam nawet pojęcia o istnieniu mitologii skandynawskiej, gdyż z niewiadomego powodu jest ona pomijana na rzecz mitologii greckiej i rzymskiej. Doznałam oświecenia, kiedy rozpoczęłam przygodę z "Kronikami Żelaznego Druida", gdzie Odin, Thor, Loki oraz inni biorą bardzo czynny udział w fabule, jednak mimo to nie skłoniło mnie to do jakiś zaciętych...