Chesterton ma wiele błyskotliwych myśli, które starannie sobie wynotowałam z tej publikacji. Jednak książka sama w sobie jest dość nudna. Przez połowę czasu Chesterton po prostu "hejtuje" jakichś pisarzy, naukowców i sławy jego czasów, których ja kompletnie nie znam. Gdyby nie fakt, że są pewne uniwersalne myśli w jego feletionach, byłoby to jak przeglądanie Twittera sprzed ponad stu lat. No i szczerze rozczarowałam się, że nie jest to książka o faktycznych heretykach, czyli osobach wierzących w rzeczy sprzeczne z nauką i dogmatami Kościoła, ale raczej o "herezji myślenia", czyli poglądach, które Chesterton uważa za błędne i które tylko częściowo pokrywają się z faktycznymi herezjami.

Chesterton ma wiele błyskotliwych myśli, które starannie sobie wynotowałam z tej publikacji. Jednak książka sama w sobie jest dość nudna. Przez połowę czasu Chesterton po prostu "hejtuje" jakichś pisarzy, naukowców i sławy jego czasów, których ja kompletnie nie znam. Gdyby nie fakt, że są pewne uniwersalne myśli w jego feletionach, byłoby to jak przeglądanie Twittera sprzed...

Warto. Sporo miejsc gdzie omawiane są osoby i ich twórczość praktycznie już nieznana, ale fenomenalne fragmenty, inspirujące myśli i opinie Chestertona wynagradzają całkowicie i stanowią ożywcze źródło myśli.
Polecam

Warto. Sporo miejsc gdzie omawiane są osoby i ich twórczość praktycznie już nieznana, ale fenomenalne fragmenty, inspirujące myśli i opinie Chestertona wynagradzają całkowicie i stanowią ożywcze źródło myśli.
Polecam

Eseje nie dla mnie. Zbyt dużo odniesień do literatów, polityków brytyjskich, o których nic nie wiem (albo bardzo niewiele). Niektóre tezy Chestertona również do mnie nie przemawiają (np. ta o demokracji). Być może publicystyka filozoficzna zbyt trudna. Zdarzały się (acz rzadkie) momenty humorystyczne, jednak cyniczne, czego nie lubię (sceptycyzmu też nie lubię).

Eseje nie dla mnie. Zbyt dużo odniesień do literatów, polityków brytyjskich, o których nic nie wiem (albo bardzo niewiele). Niektóre tezy Chestertona również do mnie nie przemawiają (np. ta o demokracji). Być może publicystyka filozoficzna zbyt trudna. Zdarzały się (acz rzadkie) momenty humorystyczne, jednak cyniczne, czego nie lubię (sceptycyzmu też nie lubię).

Chesterton pisał wesołe książki i za to niezwykle go cenię. Kilka razy przy "Heretykach" dosłownie roześmiałam się na głos, a rzadko mi się to zdarza podczas czytania. Błyskotliwość, humor i retoryczna karuzela łączą się z niezwykle ważkimi tematami; nie ma w tym sprzeczności, bo jak sam Chesterton pisze, przeciwieństwem "śmiesznego" nie jest "poważne", tylko "nieśmieszne". Ogromny kontrast z "Po piśmie" Dukaja, gdzie miałam wrażenie, że autor w bardzo poważny sposób rozważa sprawy, które w gruncie rzeczy nie są tego warte; tutaj przeciwnie, czułam, że w zabawny sposób rozważane są rzeczy warte rozwagi, jak dobro, zło, sens życia i istota człowieczeństwa. To zaś, co u Chestertona jest najwspanialsze i przenika jego twórczość (a przynajmniej tę drobną jej część, którą znam),to radosne przesłanie, że nie trzeba się bać - nie trzeba się bać uczuć i ich wyrażania, nie trzeba się bać posiadania przekonań, nie trzeba się bać nadziei, ideałów, wychodzenia poza siebie, innych ludzi.

Poza tym nigdy nie widziałam równie wdzięcznego komentarza na temat Nietzschego:
"Nietzsche and the Bow Bells Novelettes [tanie romanse] have both obviously the same fundamental character; they both worship the tall man with curling moustaches and herculean bodily power, and they both worship him in a manner which is somewhat feminine and hysterical. Even here, however, the Novelett easily maintains its philosophical superiority, because it does attribute to the strong man those virtues which do commonly belong to him, such virtues as laziness and kindliness and a rather reckless benevolence, and a great dislike of hurting the weak. Nietzsche, on the other hand, attributes to the strong man that scorn against weakness which only exists among invalids."

Chesterton pisał wesołe książki i za to niezwykle go cenię. Kilka razy przy "Heretykach" dosłownie roześmiałam się na głos, a rzadko mi się to zdarza podczas czytania. Błyskotliwość, humor i retoryczna karuzela łączą się z niezwykle ważkimi tematami; nie ma w tym sprzeczności, bo jak sam Chesterton pisze, przeciwieństwem "śmiesznego" nie jest "poważne", tylko...

Według mnie świetna książka.
Ma z tym dużo wspólnego fakt, że odpowiada mi styl, w jakim wyraża swoje myśli i przekonania autor. Nie bez znaczenia jest pewnie i to, że z jego przekonaniami się zgadzam.
Jest to niewątpliwie zbiór esejów, który ze względu na treść może być oceniany przez pryzmat światopoglądu oceniającego (dobrze albo źle),ale obiektywnie - warto docenić je za formę i sposób prowadzenia narracji.

Według mnie świetna książka.
Ma z tym dużo wspólnego fakt, że odpowiada mi styl, w jakim wyraża swoje myśli i przekonania autor. Nie bez znaczenia jest pewnie i to, że z jego przekonaniami się zgadzam.
Jest to niewątpliwie zbiór esejów, który ze względu na treść może być oceniany przez pryzmat światopoglądu oceniającego (dobrze albo źle),ale obiektywnie - warto docenić je...

Eseje podobały mi się chociaż z większością opinii (albo raczej esencją opinii, która sprowadza się do jednego) Chestertona niestety się nie zgadzam. Autor czyni założenia i opiera na nich swoją retorykę. Problem w tym, że zakłada ich poprawność, gdzie ta poprawność w cale nie jest pewna. Nie podobały mi się także zabiegi typu piętnujesz absurdalność rytuału religijnego, a praktykujesz absurdalny rytuał świecki uchylając kapelusza mijając niewiastę. Co jedno ma z drugim wspólnego i w jaki sposób ma bronić religii? Nie wiem. Nie lubisz jabłek, ale jesteś hipokrytą bo przepadasz za gruszkami. Taka logika pojawia się w esejach Chestertona co najmniej kilka razy.

Eseje podobały mi się chociaż z większością opinii (albo raczej esencją opinii, która sprowadza się do jednego) Chestertona niestety się nie zgadzam. Autor czyni założenia i opiera na nich swoją retorykę. Problem w tym, że zakłada ich poprawność, gdzie ta poprawność w cale nie jest pewna. Nie podobały mi się także zabiegi typu piętnujesz absurdalność rytuału religijnego, a...

Jeden z najciekawszych i najdowcipniejszych pisarzy katolickich spiera się z G.B. Shaw'em, R.Kiplingiem, H.G. Wellsem.
Rety - któż by nie chciał posłuchać dyskusji takich gigantów?!
Ja się na tę książkę rzuciłem jak na wykwintne danie - i nie zawiodłem się. Dodam, że mimo iż Chesterton pisał "Heretyków" ponad sto lat temu, spór idei, który się z niej wyłania wcale nie różni się zbytnio od obecnie trzęsącego światem. Czytając, nie znajdujemy się w muzeum, lecz tu i teraz - wobec odwiecznej wojny poglądów na świat i człowieka.
Na koniec dwa cytaty z książki:
„Człowiek ideowy jest z ideami obznajomiony i porusza się wśród nich jak pogromca lwów. Natomiast człowiek nie posiadający żadnych idei jest w niebezpieczeństwie, bo pierwsza lepsza idea uderzy mu do głowy jak wino do głowy abstynenta i odurzy go zupełnie”
„Nawet jeśli sami nie mamy zdania na temat prawd ostatecznych, musimy zdawać sobie sprawę, że ilekroć ktoś ma o nich zdanie, jest ono ważniejsze od wszystkich innych jego opinii”
Polecam!

Jeden z najciekawszych i najdowcipniejszych pisarzy katolickich spiera się z G.B. Shaw'em, R.Kiplingiem, H.G. Wellsem.
Rety - któż by nie chciał posłuchać dyskusji takich gigantów?!
Ja się na tę książkę rzuciłem jak na wykwintne danie - i nie zawiodłem się. Dodam, że mimo iż Chesterton pisał "Heretyków" ponad sto lat temu, spór idei, który się z niej wyłania wcale nie...

W książce można znaleźć ogrom wiedzy i trafnych opinii odnoszących się do rzeczywistości. Filozoficzne podejście na wysokim poziomie, potrafi wiele uświadomić. Książkę czyta się jednak ciężko i męczą dziesiątki odniesień, porównań itd. Mnogość przygotowanych postaci zaskakuje, ale też męczy.

W książce można znaleźć ogrom wiedzy i trafnych opinii odnoszących się do rzeczywistości. Filozoficzne podejście na wysokim poziomie, potrafi wiele uświadomić. Książkę czyta się jednak ciężko i męczą dziesiątki odniesień, porównań itd. Mnogość przygotowanych postaci zaskakuje, ale też męczy.

G.K.Chesterton to chyba jeden z najlepszych katolickich pisarzy ubiegłego stulecia. Dzieła tego wyśmienitego konwertyty bywają dziś czytane głównie przez konserwatystów, a szkoda, bo są to rzeczy nie tylko mądre, ale i z wdziękiem napisane. To zwyczajnie dobra literatura, będąca dowodem na to, że można o sprawach ważnych pisać w sposób niewyczerpujący czytelnika. Tym razem otrzymujemy tom publicystyki, a tytułowi heretycy to nikt inny, jak współcześni autorowi bohaterowie intelektualnego panteonu. Jest ich wielu, niektórzy zgoła już zapomniani, inni znani po dziś dzień (Rudyard Kipling, George Bernard Shaw). Chesterton mierzy się z tematami takimi jak neopogaństwo, ateizm, a nawet...polityczna poprawność (w moim przekonaniu taką próbką jest esej o literaturze krajów postkolonialnych). Przeczytać z pewnością warto, choć o niektórych sprawach dzisiaj myśli się już i pisze inaczej, a przynajmniej w odmienny sposób rozkłada akcenty. Chesterton był pisarzem obdarzonym genialną inteligencją i przenikliwością umysłu, z czym w naturalny sposób łączyło się poczciwe, choć wcale nie krotochwilne poczucie humoru. Był także przyjacielem Polski i miłośnikiem piwa, a to doprawdy niemało.

G.K.Chesterton to chyba jeden z najlepszych katolickich pisarzy ubiegłego stulecia. Dzieła tego wyśmienitego konwertyty bywają dziś czytane głównie przez konserwatystów, a szkoda, bo są to rzeczy nie tylko mądre, ale i z wdziękiem napisane. To zwyczajnie dobra literatura, będąca dowodem na to, że można o sprawach ważnych pisać w sposób niewyczerpujący czytelnika. Tym razem...

Pomimo bardzo topornego języka i większości esejów, które były mało interesujące warto tę książkę przeczytać. Wszystko przez to, że dość często można wychwycić intelektualną perełkę w której autor daje popis swojej erudycji. Dla tych wcale nie rzadkich momentów książkę polecam, chociaż głównie dla wytrwałych.

Pomimo bardzo topornego języka i większości esejów, które były mało interesujące warto tę książkę przeczytać. Wszystko przez to, że dość często można wychwycić intelektualną perełkę w której autor daje popis swojej erudycji. Dla tych wcale nie rzadkich momentów książkę polecam, chociaż głównie dla wytrwałych.