"Ogrody" Jarosława Iwaszkiewicza należą do najpóźniejszych dzieł tego autora. Choć jest to zbiór luźnych opowiadań, niezwiązanych ze sobą czasem, to i tak odzwierciedlają mądrość wynikającą z wieku pisarza. Maleńka, jedynie ponad stu stronicowa książka zachwyca pięknem trzech utworów- "Sen", "Ogrody" i "Sérénité".

"Sen" był najkrótszą formą, ale za to najlepszą. Zwięzłe (a treściwe), piękne i zapierające dech w piersiach opowiadanie w cudowny sposób nawiązuje do muzyki, posługując się łańcuchem skojarzeń, które wychodzi od błędu tłumaczenia tytułowego zagadnienia w kontekście rosyjskich kwiatów. Motyw sasanek sprawił się tutaj znakomicie.

W "Ogrodach" Iwaszkiewicz zachwyca bogatą wiedzą z dziedziny botaniki, powołując się na nazewnictwem bogatej puli gatunków różnych kwiatów. Tym samym przypomniał mi moją licealną nauczycielkę biologii, która biegle posługiwała się nazwami (także łacińskimi) i charakterystykami wszystkich spotykanych roślin. Przez książkowe opisy czuje się woń kwiatów, jakby były one schowane pomiędzy stronami. Wprowadzają czytelnika w romantyczną aurę, choć zostaje ona zaburzona opisem obcych, niepasujących do tych "swojskich" ogrodów. Nieudane zestawienie Polski i Szwajcarii zrujnowało ckliwy nastrój, a do odbudowy go nie wystarczył powrót do polskości w ostatniej części utworu.

"Sérénité" okazało się dość ciężkie, a szczególnie w porównaniu z wcześniejszymi utworami. Od czytelnika wymagana jest refleksja i chwila zadumy, ale to idealne zakończenie do sentymentalnych opisach, które wprowadziły adresata tych słów w odpowiedni nastrój do rozważań. Tym samym czytelnik zostaje z czymś bardziej wartościowym niż piękne opisy natury.

Prawdę mówiąc, miałam za sobą już wiele stron lektury, kiedy zorientowałam się, że utwory nie mają żadnej akcji, tylko stanowią źródło zaspokojenia potrzeb estetycznych. Nie przeszkadzało mi to, choć czytanie słów dla samych słów i piękna postrzegam za odrobinę nudne. Tutaj jednak dałam się wciągnąć w wir słów tak bardzo, że brak historii wydawał mi się czymś zbędnym.

Dostrzegłam też odzwierciedlenie wieku autora. Co prawda opowiadania pochodzą z różnych okresów jego twórczości, to pewnego rodzaju sentymentalne rozważania i mądrość z nich płynąca, wydają mi się charakterystyczne dla późniejszego wieku. W ostatnim utworze Iwaszkiewicz już wprost mówi o starości, choć nie jest to smętne i przytłaczające. Autor w postaci lekkiej formy przyjemnych obrazków ze wspomnień ujął swoje wartości, filozofie i przemyślenia. Zostałam oczarowana jego magią języka.

"Ogrody" to idealna pozycja wiosnę, kiedy czytelnik oczekuje rozkwitających kwiatów i zapachu lata, a także stanowi skarbnicę rozkoszowania się pięknem, jakie niosą ze sobą. Polecam ją nie tylko starszym czytelnikom, którzy mogą przytaknąć na słowa Iwaszkiewicza, ale przede wszystkim młodym ludziom, aby przy pomocy tej lektury otworzyli oczy na otaczający ich świat.

"Ogrody" Jarosława Iwaszkiewicza należą do najpóźniejszych dzieł tego autora. Choć jest to zbiór luźnych opowiadań, niezwiązanych ze sobą czasem, to i tak odzwierciedlają mądrość wynikającą z wieku pisarza. Maleńka, jedynie ponad stu stronicowa książka zachwyca pięknem trzech utworów- "Sen", "Ogrody" i "Sérénité".

"Sen" był najkrótszą formą, ale za to najlepszą. Zwięzłe (a...