Zbiór luźnych opowiadań o polskich Cyganach i o Papuszy, na podstawie której zrobiono później film. Całkiem ciekawe spojrzenie na hermetyczny świat. Autor na tyle na ile mu pozwolono podejrzeć tabor cygański zrobił ciekawe zapiski. Dramatyczne z punktu widzenia Cyganów był moment kiedy wozy taborowe musiały pójść w odstawkę

Zbiór luźnych opowiadań o polskich Cyganach i o Papuszy, na podstawie której zrobiono później film. Całkiem ciekawe spojrzenie na hermetyczny świat. Autor na tyle na ile mu pozwolono podejrzeć tabor cygański zrobił ciekawe zapiski. Dramatyczne z punktu widzenia Cyganów był moment kiedy wozy taborowe musiały pójść w odstawkę

Perełka kupiona za 2 złote w antykwariacie.. Niesamowite, czasem wstrząsające historie związane z Cyganami. Jedna z nielicznych książek w której poruszone są dzieje mordu na tym narodzie w czasie II wojny światowej. Oczywiście nie brakuje opowieści o "odkryciu" autora czyli poetce Papuszy. Polecam lekturę!

Perełka kupiona za 2 złote w antykwariacie.. Niesamowite, czasem wstrząsające historie związane z Cyganami. Jedna z nielicznych książek w której poruszone są dzieje mordu na tym narodzie w czasie II wojny światowej. Oczywiście nie brakuje opowieści o "odkryciu" autora czyli poetce Papuszy. Polecam lekturę!

Warto poświęcić czas tej lekturze :) Dużo w niej ciekawych i mało znanych szczegółów dotyczących tradycji i historii cyganów, którym przyszło wędrować po Polsce i w niej ostatecznie osiąść.
Na książkę złożyły się wspomnienia autora z okresu zaraz po II Wojnie Światowej aż do wczesnych lat osiemdziesiątych XX wieku, dlatego równie cenną wartością tekstów jest kontekst społeczno-historyczny rysowany przez autora przy okazji opisywania zarówno jego wędrówek jak i przyjaźni z cyganami.
Nie sięgajcie jednak po tę książkę, jako pierwszą 'cyganologiczną' pozycję. Warto najpierw zapoznać się chociażby z książką Ficowskiego "Cyganie na polskich drogach" lub opowieścią o twórczości i cierpieniu cygańskiej poetki Papuszy, którą pięknie przygotowała Angelika Kuźniak, a estetycznie wydało Wydawnictwo Czarne.

Warto poświęcić czas tej lekturze :) Dużo w niej ciekawych i mało znanych szczegółów dotyczących tradycji i historii cyganów, którym przyszło wędrować po Polsce i w niej ostatecznie osiąść.
Na książkę złożyły się wspomnienia autora z okresu zaraz po II Wojnie Światowej aż do wczesnych lat osiemdziesiątych XX wieku, dlatego równie cenną wartością tekstów jest kontekst...

Podtytuł dzieła to „wspominki cygańskie”, czyli to, czego autor nie zawarł w większych monografiach: „Cyganie polscy” i „Cyganie na polskich drogach”.
J. Ficowski w tej książce po raz pierwszy opowiada historię Papuszy, ukazuje cygańskiego rozbójnika, przedstawia artystów cygańskich i rozbudowuje inne relacje, o których wcześniej tylko wspominał.
Znaleźć tu można również wiele refleksji nad losem cygańskiego narodu. Jedna z nich utkwiła mi w pamięci szczególnie:
„[…] Takich jednak ludobójczych łowów, jakie miały nadejść w czterdziestych latach naszego stulecia, nie znało żadne doświadczenie, nie przewidywał instynkt samozachowawczy. Hitleryzm planował unicestwienie narodów, przede wszystkim żydowskiego i cygańskiego. Mieli być starci z powierzchni ziemi. Zginęły miliony, a ci, którzy ocaleli, żyli nadal w przytłaczającym cieniu swej niedoszłej śmierci. Cyganie - społeczność stojąca jeszcze na prymitywnym stopniu rozwoju - stosunkowo szybko powrócili do równowagi, a owej rekonwalescencji sprzyjał mocny, biologiczny instynkt życia i skłonność do zapominania przeszłości - tak charakterystyczna dla tego ludu bez historii […]”.

Podtytuł dzieła to „wspominki cygańskie”, czyli to, czego autor nie zawarł w większych monografiach: „Cyganie polscy” i „Cyganie na polskich drogach”.
J. Ficowski w tej książce po raz pierwszy opowiada historię Papuszy, ukazuje cygańskiego rozbójnika, przedstawia artystów cygańskich i rozbudowuje inne relacje, o których wcześniej tylko wspominał.
Znaleźć tu można również...

Książka „Demony cudzego strachu” to opowieści o cygańskich przygodach autora, o jego niezwykłych znajomych, którzy pomogli mu zbliżyć się do hermetycznej społeczności romskiej. To nie jest powieść beletrystyczna, raczej garść opowiadań, każde poświęcone innej osobie czy zdarzeniu. Ficowski jest lepszym poetą niż prozaikiem zatem nie mogę napisać, że znakomicie napisana, ale przecież tu nie chodziło o formę tylko treść! Momentami ciężko mi się to czytało.
Książka wydana w 1984 roku, jeszcze za życia Bronisławy Wajs ( Papuszy). Dla sympatyków i pasjonatów tematyki romskiej ta lektura na pewno będzie inspirującym źródłem wiedzy, dowcipna, pisana z pewnym dystansem, ale i znajomością tematu, bowiem Jerzy Ficowski wiele długich lat jeździł z taborami cygańskimi i wiódł życie Cygana. Książka zawiera wiele opowieści, mnie szczególnie spodobała się to dotycząca słowa Morkosz - słowa, którego użył w swoim wierszu ( jeszcze przede wojennym) Gałczyński, a który rzekomo miał po cygańsku znaczyć miłość. Ficowski prowadzi prawdziwe lingwistyczno - historyczne śledztwo w tej sprawie, bo w żadnym znanym mu języku ani dialekcie Cyganów nie ma takiego słowa. Wynik owej detektywistycznej sprawy jest zaskakujący i zabawny.
„Demony cudzego strachu” pokazują nie tylko życie Cyganów, jakim poznał je Ficowski, ale też nastawienie polskiego społeczeństwa do narodu włóczęgów. Ta książka to też świetne źródło historyczne, autor opisuje w niej nieistniejące już zwyczaje społeczne, wierzenia, zabawy, obyczaje pogrzebowe a wszystko to czyni przez pryzmat historii ludzi, których znał. To nie jest książka o Papuszy, ale o świecie z którego się wywodziła, o jego przemianach powojennych, o rodach, zależnościach, kodeksie etycznym. Opisuje konkretne sprawy, konkretne problemy, z którymi autor się zetknął. A czasy, w których żył były ciekawe, przyjemnie bowiem było wymieniać korespondencję z Julianem Tuwimem i umówić się na herbatę z Gałczyńskim, przyjemnie czuć wiatr we włosach pędząc na koniu z cygańskim taborem przez lasy. Zachęcam do lektury pasjonatów tematu!

Książka „Demony cudzego strachu” to opowieści o cygańskich przygodach autora, o jego niezwykłych znajomych, którzy pomogli mu zbliżyć się do hermetycznej społeczności romskiej. To nie jest powieść beletrystyczna, raczej garść opowiadań, każde poświęcone innej osobie czy zdarzeniu. Ficowski jest lepszym poetą niż prozaikiem zatem nie mogę napisać, że znakomicie napisana,...

Do niezwykle ciekawych informacji należy ta, która mówi o magicznej działalności Cyganów. Te ich zwyczaje i obrzędy, które bardzo skrupulatnie chowają przed oczyma profanów to zbiór różnego typu tajemniczych i oryginalnych zachowań, będących od zawsze ich charakterystycznym doświadczeniem. Nie można im oczywiście odmówić, że intensywność kontaktów z ludźmi, pozwala im nabrać prawdziwie psychologicznej ogłady połączonej z wrodzoną intuicją. Są oni bacznymi obserwatorami ludzkich zachowań, z uwagą podpatrują wszystko, co się wokół nich dzieje, zauważają drobne rzeczy, które każdemu innemu by umknęły, a im pozwalają pokojarzyć i związać w sensowną całość, a to wystarczy, by zainicjować rozmowę, w trakcie której kilka rzuconych mimochodem sugestii, wnikliwa uwaga, badanie reakcji i mimiki twarzy, gestów oraz sugestywne pytania, na pozór błahe i niewinne, a w rzeczywistości pozwalające uzyskać potrzebną informacje stanowi w całości o tym, że powstaje wrażenie, że widzą więcej i wiedzą więcej, a stąd już krok do uznania ich za jasnowidzów czy czarodziejów obdarzonych niezwykłą władzą jaką jest możliwość poznania przyszłości i znalezienia odpowiedzi na najbardziej ważkie pytania. Wróżbiarstwo, którym zajmuje się większość Cyganek, to w ich wydaniu swoista sztuka uwodzenia. Cyganka nie tylko magnetyzuje wzrokiem, to typowy chwyt przyciągający nas do kogoś, zwłaszcza kiedy do tego dochodzi melodyjny, zmysłowo brzmiący głos i subtelny dotyk dłoni, która nie tylko przesuwa się po naszej, ale też jest jak dłoń bioenergoterapeuty -wie, gdzie nacisnąć, byśmy poczuli się lepiej. To wszystko, to pierwsze ubezwładniające wrażenia, a kiedy do tego dochodzą szczegóły, które zaskakują nas swą prawdziwością, to zmniejsza się, a nawet znika opór i jesteśmy gotowi uwierzyć, że oto przed nami stoi ktoś, kto posiada moc zaglądania w naszą przyszłość i jej odczytania. Co ciekawe, Cyganie nie wróżą sobie, nawet uważają, że mogłoby to sprowadzić coś niebezpiecznego na kogoś, kto by swojemu powróżył. A z tym wróżeniem i magią jest też dziwnie. Z jednej bowiem strony deklarują się jako bogobojni katolicy, choć ten ich katolicyzm jest ich własny, specyficzny. W wymiarze kościelnym sprowadza się do spełniania rytuałów typu chrzest, ślub i pogrzeb. Z chodzeniem do Kościoła jest już bardzo rożnie, chyba, że przy okazji ważnych świąt, tak samo z praktykowaniem sakramentów. Co nie znaczy, że nie modlą się, ba, nawet często i głęboko łączą modlitwę ze śpiewem. Ponieważ są jednak zabobonni i to bardzo, to pogański rys ich pobożności, to reagują na wszystkie omeny i przestrogi płynące zarówno ze świata natury, jak i konwenansów, jakie przez wieki zostały ustalone. Ta zabobonność nie pozwala im na wiele zachowań. Widoczne to jest na przykład w praktykach związanych z tak zwanym skalaniem. Osoba skalana to osoba praktycznie wykluczona z ich życia. Skalanym staje się ktoś, kto naruszył święte prawa. Skalania to rożnego rodzaju nieczystości, które muszą być poświęcone i odpokutowane, zarówno jeśli chodzi o rzeczy, jak i o człowieka. Dotknięcie określonych przedmiotów skutkuje publicznym ostracyzmem. Taką też rolę przywiązują do składania przysiąg, które mają dla nich ważność zobowiązania aż do śmierci. Złamanie przysięgi to narażenie się na spotkanie z realnym złem. Wiara w diabła i jego siłę jest o wiele większa niż w anioły. Jednocześnie do dzisiaj potrafią rzucać uroki i klątwy. Opowieści o tym, jak cygański tabor przeszedł przez wieś i został przez jej mieszkańców niegościnnie potraktowany, czego skutkiem był pomór krów i choroby, co przypisywano rzuconym przez zagniewanych Cyganów przekleństwom. O dziwo, mimo całego bogactwa i nagromadzenia tego typu nie mających nic wspólnego z katolicką postawą zachowań, nie zdarzyło się w historii ich narodu, aby kiedykolwiek zostali oni obrzuceni jakakolwiek kościelną anatemą, a nawet aby w czasach stosów, żeby jakaś Cyganka na nim spłonęła. Tym bardziej, że oprócz tych guślarskich działań były one również często akuszerkami, które po lasach zbierały rożne zioła i leczyły, a jednak żadnej z nich nigdy nie udało się uznać za czarownice. Na pewno jedną z przyczyn było to, że traktowano wszystkie te działania jako folklor nie groźny dla ortodoksji i bardziej przez to do zaakceptowania. A tym bardziej, że Cyganie zawsze na rękach i szyi noszą różance, mają powpinane obrazki święte, pozdrawiają się chrześcijańskimi pozdrowieniami. Z drugiej zaś strony są Cyganie bardzo hermetyczni w przekazie swoich tradycji. Papusza, które weszła do świata poetów jest najlepszym przykładem odrzucenia jaki może spotkać kogoś, kto według nich ujawnia własne rytuały i odsłania ich tajemnice. Naprawdę warto poczytać te niesamowicie ciekawe opowieści z tego zaklętego, nieznanego i już zanikłego kręgu. To inny świat.

Do niezwykle ciekawych informacji należy ta, która mówi o magicznej działalności Cyganów. Te ich zwyczaje i obrzędy, które bardzo skrupulatnie chowają przed oczyma profanów to zbiór różnego typu tajemniczych i oryginalnych zachowań, będących od zawsze ich charakterystycznym doświadczeniem. Nie można im oczywiście odmówić, że intensywność kontaktów z ludźmi, pozwala im...

Oczywiście przeczytałem zainspirowany filmem Papusza. Dziwne, jak mało wiemy o Cyganach, którzy mieszkają wśród nas. Książka pomaga przybliżyć się do tej wiedzy.

Oczywiście przeczytałem zainspirowany filmem Papusza. Dziwne, jak mało wiemy o Cyganach, którzy mieszkają wśród nas. Książka pomaga przybliżyć się do tej wiedzy.