Ostatnia część oryginalnego cyklu Diuny – na szczęście! Herbert w tej i poprzedniej książce zaciągnął u czytelnika dług, wprowadzając sporo nieprawdopodobnych wydarzeń, opierając świat na dziwnych przypadkach (choćby pochodzenie najnowszego Duncana Idaho, zdolności Milesa Tega) – i nie spłaca go. Nie ma w książce sensownego wytłumaczenia dla Dostojnych Matron, nie ma motywacji dla gwałtownych czynów niektórych bohaterów. Finał jest urwany, na końcu wszystko dalej nie ma specjalnie sensu.

Świat nakreślony jest na szybko, mało szczegółowo, książka bardziej niż na społeczeństwach skupia się na bohaterach i ich interakcjach ze sobą. Jest bliższe spojrzenie na organizację Bene Gesserit, rozważania na temat demokracji, biurokracji i sprawowania władzy (ciężko było mi brać je na poważnie). Bohaterowie z lubością gadają w myślach do siebie i do żyjących w nich Innych wspomnień. Główna intryga jest naciągana i naiwna, dialogi patetyczne, motywy seksualne nużące a momentami odstręczające. Nie pamiętam, ile razy w trakcie lektury miałem wrażenie, że miarka się przebrała i czas wszystko rzucić. Dwie poprzednie części również czytałem w bólach, chyba nawet większych, ale tu rozczarował mnie mocno brak domknięcia wątków, które domagają się jakiegoś wytłumaczenia.

Żałuję czasu poświęconego na kartkowanie „Kapitularza Diuną” – nawet z niektórych słabych książek da się coś wynieść, ja nie widzę w niej niczego. Cykl „Diuny” to jakościowo równa pochyła, polecam kończyć czytanie na „Mesjaszu”.

Ostatnia część oryginalnego cyklu Diuny – na szczęście! Herbert w tej i poprzedniej książce zaciągnął u czytelnika dług, wprowadzając sporo nieprawdopodobnych wydarzeń, opierając świat na dziwnych przypadkach (choćby pochodzenie najnowszego Duncana Idaho, zdolności Milesa Tega) – i nie spłaca go. Nie ma w książce sensownego wytłumaczenia dla Dostojnych Matron, nie ma...