'Dziewczyna z Wyspy Słońca" to bardzo ciepła opowieść o tym, jak łatwo można się zagubić w pościgu za marzeniami i zmarnować szansę na prawdziwe, choć zwyczajne, szczęście.
Okolice lat 70-tych, jak mi się wydaje, chociaż w zasadzie brakuje dat do odniesienia (chyba, że ktoś pamięta, kiedy była premiera 'Barw Ochronnych' pojawiających się w trakcie fabuły) - szarzyzna Stolicy i zwykłe, studenckie życie głównej bohaterki ubarwione harcerskimi zbiórkami i planowanym letnim obozem na Mazurach; nagle z tła wybija się niesamowita historia miłosna, jak z kart romansu... tyle, że romans dotyczy osób bohaterce bliskich, a szok i zaskoczenie spowodowane odkryciami burzą jej spokój i sprawiają, że zaczyna inaczej spoglądać na samą siebie.

Powieść zgrabnie i subtelnie napisana, podoba mi się styl autorki, bezpretensjonalny i nie silący się na kwieciste porównania, momentami nawet chłodny i zdystansowany, dzięki czemu czytelnik nie otrzymuje narzuconego, określonego światopoglądu i może - jednocześnie z bohaterką - sam ocenić poszczególne dramatis personae, ich pobudki i decyzje.

Bardzo sympatyczne i optymistyczne czytadełko na wakacje.

'Dziewczyna z Wyspy Słońca" to bardzo ciepła opowieść o tym, jak łatwo można się zagubić w pościgu za marzeniami i zmarnować szansę na prawdziwe, choć zwyczajne, szczęście.
Okolice lat 70-tych, jak mi się wydaje, chociaż w zasadzie brakuje dat do odniesienia (chyba, że ktoś pamięta, kiedy była premiera 'Barw Ochronnych' pojawiających się w trakcie fabuły) - szarzyzna...