Ta powieść to – niestety – przykład tego, jak można zepsuć dobrze zapowiadającą się historię. Bo na początku jest tu wszystko, co rozbudza oczekiwania wobec fabuły, a więc grupa intrygujących postaci, nie do końca jasne powiązania między nimi i tło, które zapowiada, że dużo będzie się działo ( Hiszpania czasów Świętej Inkwizycji). Mniej więcej w połowie tej książki to wszystko ulega dezintegracji; akcja, od której sporo się oczekiwało, zostaje zastąpiona … klimatem. I chociaż istnieją pisarze, którzy z samej atmosfery potrafią wysnuć literaturę, od której trudno się oderwać (choćby Tokarczuk czy Stasiuk) to najwyraźniej Elif Safak nie ma tej umiejętności i powinna trzymać się dobrze przemyślanej historii. A nie robi tego. Naczytała się tego oderwanego od rzeczywistości nudziarza Borgesa (o czym świadczą choćby motta do niektórych rozdziałów) oraz rozmaitych świętych ksiąg lub baśni Bliskiego Wschodu i w połowie tej książki zboczyła na manowce tajemniczości, niedopowiedzenia, jednocześnie porzucając wydarzenia i związki między bohaterami. Tego nie lubię. „Lustra miasta” to jedna z tych lektur, przy których należałoby się najpierw zaopatrzyć w czyste arkusze papieru i ołówek, aby na marginesie czytania próbować mozolnie poskładać postacie i sytuacje, bo sama autorka po prostu to zaniedbała. A przecież czytanie w warunkach nie-akademickich, fotelowo-domowych, ma dawać przyjemność, a nie zmuszać do robienia notatek na boku. „Lustra miasta” to rzecz nieudana, „przestrzelona”, którą pisarka niepotrzebnie sama wypuściła z rąk, tracąc nad nią kontrolę.

Ta powieść to – niestety – przykład tego, jak można zepsuć dobrze zapowiadającą się historię. Bo na początku jest tu wszystko, co rozbudza oczekiwania wobec fabuły, a więc grupa intrygujących postaci, nie do końca jasne powiązania między nimi i tło, które zapowiada, że dużo będzie się działo ( Hiszpania czasów Świętej Inkwizycji). Mniej więcej w połowie tej książki to...