Przyznam i bije się w pierś, że miałam książkę cisnąć w kąt.
Skąd ten pochlebne recenzje, myślałam? Przecież wieje nudą!
O jakże się pomyliłam! A ile bym straciła jeśli przestałabym czytać Narrenturm...
Akcja na dobre rozkręca się kiedy na drodze Reinmara staje Urban Horn i jego pies Belzebub. I od tego momentu kompletnie połynęłam, wciągnęłam się bez pamięci.
Przygody, początkowo Szarleja i Reinmara, potem dołącza do nich Samson Miodek są rewelacyjne, pełne napięcia i oczekiwania. W dużej mierze zasługą owych przygód czy też kłopotów jest kochliwy Reinmar von Bielau, który nie przejdzie obojętnie koło pięknej kobiety.

Jedyne co mogę zarzucić Sapkowskiemu, to zbyt duża ilość archaizmów.
Tak, panie Andrzeju, bez nich powieść i tak byłaby genialna bez dwóch zdań!
Ogromny plus ode mnie za wplecienie wątków magicznych, które uwielbiam a których jest tu troszkę. Mega były egzorcyzmy i próba uwolnienia z Narrenturmu, kiedy Reinmar próbował wywołać demona.
No i na koniec pragnę dodać, że powiedzenia Szarleja zasługują na miano kultowych. Nie dość, że śmieszne to jeszcze uniwersalne.

Przyznam i bije się w pierś, że miałam książkę cisnąć w kąt.
Skąd ten pochlebne recenzje, myślałam? Przecież wieje nudą!
O jakże się pomyliłam! A ile bym straciła jeśli przestałabym czytać Narrenturm...
Akcja na dobre rozkręca się kiedy na drodze Reinmara staje Urban Horn i jego pies Belzebub. I od tego momentu kompletnie połynęłam, wciągnęłam się bez pamięci.
Przygody,...