Częściowa autobiografia Borysa Sawinkowa, za czasów carskich członka organizacji bojowej Partii Socjalistów-Rewolucjonistów (w wyborach do Konstytuanty w 1918 roku najbardziej popieranego rosyjskiego ugrupowania – 40% głosów),zajmującego się organizacją zamachów na carskich dygnitarzy (z tej partii wywodziła się Fanny Kapłan, wykonawczyni zamachu na Lenina). Po przewrocie bolszewickim i rozprawie z Konstytuantą i tzw. Komuczem, Sawinkow stał się zaprzysięgłym wrogiem nowych władz, co go drogo kosztowało.
Ale we wspomnieniach koncentruje się na swoich „złotych” czasach, czyli zamachach na szczególnie znienawidzonych oficerów i urzędników imperialnych. Poznajemy kulisy wielu akcji, szczególnie udanych oraz szczegóły ich przygotowania (m.in. na Wiaczesława Plehwego, ministra spraw wewnętrznych). Nazywano ich terrorystami, ale Sawinkow wskazuje, że stosowana przez nich przemoc nie byłą ślepa. Nie zabijano (a przynajmniej starano się tego nie robić) zwykłych niewinnych ludzi, a jedynie konkretne osoby, związane z carskim aparatem represji. Oczywiście pojawia się wątek Jewno Azefa, szefa eserowskiej Organizacji Bojowej i … agenta Ochrany.
Cenna pozycja dla osób interesujących się tym okresem w historii Rosji, aczkolwiek literacko raczej przeciętna a poza tym wybielająca autora i jego współtowarzyszy.

Częściowa autobiografia Borysa Sawinkowa, za czasów carskich członka organizacji bojowej Partii Socjalistów-Rewolucjonistów (w wyborach do Konstytuanty w 1918 roku najbardziej popieranego rosyjskiego ugrupowania – 40% głosów),zajmującego się organizacją zamachów na carskich dygnitarzy (z tej partii wywodziła się Fanny Kapłan, wykonawczyni zamachu na Lenina). Po przewrocie...