Borys Sawinkow

Borys Wiktorowicz Sawinkow (1879 - 1925),jeden z największych konspiratorów i terrorystów w dziejach. Posługiwał się na zmianę piórem i dynamitem. Człowiek o stalowych nerwach i fantastycznej intuicji. Członek i mózg Organizacji Bojowej Partii Socjalistów - Rewolucjonistów (tzw. eserów). Zorganizował kilkaset zamachów, w tym najsławniejsze: na ministra sprawa wewnętrznych Plehwego (1904) i Wielkiego Księcia Sergiusza Romanowa (1905). Wydany przez swego zwierzchnika w Organizacji Bojowej, słynnego prowokatora i agenta carskiej Ochrany - Jewno Azefa, uciekł z celi śmierci w Sewastopolu. Po Rewolucji Lutowej został wiceministrem w Rządzie Tymczasowym Kiereńskiego. Po rewolucji październikowej walczył z bolszewikami na froncie w armii Denikina i w podziemiu, a później także - obdarzony zaufaniem przez Piłsudskiego - organizował struktury Rosyjskiej Armii Ludowej i walczył w oddziałach Bułak - Bałachowicza w wojnie polsko - bolszewickiej 1920 r. Po wojnie zamieszkał w Warszawie, gdzie założył Ludowy Związek Obrony Ojczyzny i Wolności. W październiku 1921 wydalony z Polski. Osiadł na zachodzie, porzucił Biały ruch, szukał związków z podziemiem nacjonalistycznym w Rosji. Zwabiony podstępnie w 1924 r. do ZSRR zginął w więzieniu na Łubiance, prawdopodobnie wyrzucony z okna. Obcując całe życie ze śmiercią, pozostał człowiekiem czystych rąk. U Sawinkowa - rewolucjonisty poczucie honoru było najzupełniej oficerskie. Pozostawił, prócz prac historycznych i "Wspomnień Terrorysty", opublikowane pod pseudonimem "W. Ropszyn" powieści autobiograficzne - "Koń Blady", "To czego nie było" i "Koń Wrony".