Książka od której nie sposób się oderwać. Świat i czas zaklęte w słowa, obrazy, emocje... Wciąż żywe, barwne, wstrząsające, dowcipne i nade wszystko prawdziwe. Dzieciństwo, okres szkoły, straszne lata wojny światowej, małżeństwo, dzieci, bolączki i troski codzienności. Jedna z najwspanialszych autobiografii. Obrazów z okopów we Francji, nie sposób zapomnieć. Absurd, horror i obłęd świata. To jedno nas nigdy nie opuszcza.

Książka od której nie sposób się oderwać. Świat i czas zaklęte w słowa, obrazy, emocje... Wciąż żywe, barwne, wstrząsające, dowcipne i nade wszystko prawdziwe. Dzieciństwo, okres szkoły, straszne lata wojny światowej, małżeństwo, dzieci, bolączki i troski codzienności. Jedna z najwspanialszych autobiografii. Obrazów z okopów we Francji, nie sposób zapomnieć. Absurd, horror...

To niesamowite, ale ta autobiograficzna książka jest jednym z najlepszych manifestów antywojennych, jakie znam, mimo że formalnie nim nie jest, a Graves rzetelnie i z oddaniem spełniał swoje frontowe obowiązki. Nie pisząc nic w stylu "wojna to zło", "przeżyłem straszne chwile" itp., bez realistycznych opisów tego, czego zazwyczaj się spodziewamy w takich książkach (ból, śmierć, strach) stworzył - i śmiem twierdzić, że z premedytacją - jedno z najjaskrawiej antywojennych dzieł. Przy czym jest to jakby mimochodem, książka opisuje część życia Gravesa i wygląda, jak cześć większej narracji. mimo, ze jest zamknięta całością.
Poza tym już cała rodzina wie, że na nagrobku mam mieć wyryte: wszystkiemu do widzenia.

To niesamowite, ale ta autobiograficzna książka jest jednym z najlepszych manifestów antywojennych, jakie znam, mimo że formalnie nim nie jest, a Graves rzetelnie i z oddaniem spełniał swoje frontowe obowiązki. Nie pisząc nic w stylu "wojna to zło", "przeżyłem straszne chwile" itp., bez realistycznych opisów tego, czego zazwyczaj się spodziewamy w takich książkach (ból,...

W tej autobiograficznej książce Graves opisuje swoją młodość, na którą złożyły się głównie okres edukacji, udział w I wojnie światowej na froncie zachodnim oraz kilka lat powojennych, spędzonych przez pisarza w Oxfordzie i Kairze.
Bardzo ciekawe są wspomnienia frontowe autora, pozbawione wojennego patosu. Uderza bezsens wojny oraz jej realizm.
Wydawca reklamuje autobiografię jako "policzek wymierzony konwenansom i jeden z najuczciwszych, najmniej upiększonych autoportretów w literaturze." W pełni zgadzam się z tą opinią.
A czy obrazoburcza? Zapewne w 1929 roku (data wydania) taką była. Teraz to tylko (albo aż) dobrze napisana, bardzo ciekawa autobiografia.

W tej autobiograficznej książce Graves opisuje swoją młodość, na którą złożyły się głównie okres edukacji, udział w I wojnie światowej na froncie zachodnim oraz kilka lat powojennych, spędzonych przez pisarza w Oxfordzie i Kairze.
Bardzo ciekawe są wspomnienia frontowe autora, pozbawione wojennego patosu. Uderza bezsens wojny oraz jej realizm.
Wydawca reklamuje...