Z pewnym zdziwieniem donoszę, iż uważam „Karę dla Śpiącej Królewny” za lepszą książkę od jej poprzedniczki z trylogii. Nie jest to taka częsta sytuacja, szczególnie, jeśli część pierwsza rozczarowuje poziomem. Tę powieść za to czytałam nawet z przyjemnością i sporym zainteresowaniem; mimo to uważam, że i tak zasługuje tylko na dwie gwiazdki.

Co się w tej części zmienia na korzyść?

1) Zmienia się miejsce akcji oraz osoby pań i panów. Jak wiadomo z zakończenia „Przebudzenia...”, Różyczka zostaje zesłana do wioski. Za to duży plus, choć byłam wpierw nastawiona sceptycznie do tego pomysłu. Mieszczanie wypadają lepiej od dam i lordów z królestwa, tak jak i sam klimat miasteczka zresztą. W dworzanach była jakaś fałszywość i przerost formy nad treścią, to ich rozpływanie się nad niewolnikami, których dopiero co skatowali, razy wymieszane z przesadnie słodką czułością jawiły mi się nieco schizofrenicznie. Mieszkańcy wioski są „prostymi ludźmi” jeśli idzie o psychikę, lub może są po prostu bardziej ludźmi, traktują niewolników z większą dozą praktyczności, konsekwentnie, są bardziej przekonywujący jako postacie i mniej irytujący.

2) Główna bohaterka dojrzewa trochę emocjonalnie pod piórem autorki i zyskuje jakby ciut głębi. Jej osobowość staje się bardziej integralna i elementy psychiki już się tak nie kłócą jak wcześniej. Gubi też trochę ze swojego infantylizmu.

3) Na scenę wkracza nowa postać męska po stronie panów. Kapitan Gwardii jest może i okrutny (kto tam nie jest), ale za to męski i seksowny, nie to, co denerwujący młokos królewicz czy żałosny Aleksy (fanki wybaczą).

4) Podobała mi się też bardziej sceneria średniowiecznego w stylu miasteczka od monotonnego przepychu dworu. Tamtejsze życie, mieszkańcy, zdarzenia wydawały się bardziej interesujące.

Jeśli po przeczytaniu „Przebudzenia...” nie byliście znudzeni lub zniesmaczeni tematyką książki, to polecam część drugą – sądzę, że zostawi pozytywniejsze wrażenia; że nie wspomnę o obiecującym zakończeniu.

Z pewnym zdziwieniem donoszę, iż uważam „Karę dla Śpiącej Królewny” za lepszą książkę od jej poprzedniczki z trylogii. Nie jest to taka częsta sytuacja, szczególnie, jeśli część pierwsza rozczarowuje poziomem. Tę powieść za to czytałam nawet z przyjemnością i sporym zainteresowaniem; mimo to uważam, że i tak zasługuje tylko na dwie gwiazdki.

Co się w tej części zmienia na...