Od kilku lat czytam książki dotyczące zbrodni nazistowskich i obozów koncentracyjnych i jak dotąd tylko w kilku publikacjach miałam okazję zetknąć się z tematyką aufseherinen. Były to tematy traktowane trochę po macoszemu, bardzo pobieżnie. Dlatego widząc na aukcji książkę o jednej z najsłynniejszych obozowych strażniczek, nie zastanawiałam się długo nad jej zakupem.
Czy mi się podobała? I tak i nie. Biografia ta zawiera wiele faktów z życia Irmy: okres dzieciństwa, młodości, praca w szpitalu w Hohenlychen, pobyty w poszczególnych obozach. Ale pozostawia wciąż niedosyt. Czy naprawdę tak niewiele wiadomo o tej kobiecie? Mogę sobie wyobrazić, że członkowie jej rodziny i sąsiedzi niechętnie udzielali informacji. Ale dobry dziennikarz potrafi dotrzeć do wielu źródeł na wiele sposobów. Czasem w przypisach można doszukać się większej ilości ciekawostek niż w tekście głównym. Życie prywatne i uczuciowe Irmy Grese jest zupełnie pominięte, owszem autor wymienia jednego kochanka, a o istnieniu drugiego (Mengele) snuje domysły. Jednak czytając książki o Josefie Mengele, nie pamiętam żadnych informacji o ich domniemanym romansie. Również czas jaki Grese spędziła w Ravensbruck, Auschwitz i Bergen- Belsen nie jest opisany wyczerpująco. Mając styczność z taką ilością więźniów, sprawując pieczę nad częścią obozu liczącą ok. 30000 tys. więźniarek, to przytoczone w książce relacje tych kobiet są marginalne.
Mam wrażenie, że D.P. Brown tak trochę na siłę chce ukazać wszelkie psychologiczne aspekty ludzkiej natury tłumaczące zbrodnie Grese. Pokazuje ją jakby z boku, nie skupia się na rzeczach, które naprawdę mogłyby zainteresować czytelnika. Z jednej strony pisze, że była piękną bestią (nie ukazując bynajmniej tego jej bestialstwa w sposób dosadny), a z drugiej robi wszystko, żeby czytelnik widział w niej ofiarę nazistowskiej ideologii. Przynajmniej takie jest moje odczucie. Ten słynny Furor Teutonicus w odniesieniu do aufseherin Irmy Grese zupełnie w tej książce do mnie nie przemawia.
Czytając biografię Irmy Grese chciałoby się ją nienawidzić, chciałoby się czuć do niej odrazę, ale Brown skutecznie to uniemożliwia, celowo bądź nie, ale ja nie mogłam jej tak jednoznacznie potępić.
Pomimo tych wszystkich niedociągnięć książkę czyta się szybko i ze sporym zainteresowaniem.

Od kilku lat czytam książki dotyczące zbrodni nazistowskich i obozów koncentracyjnych i jak dotąd tylko w kilku publikacjach miałam okazję zetknąć się z tematyką aufseherinen. Były to tematy traktowane trochę po macoszemu, bardzo pobieżnie. Dlatego widząc na aukcji książkę o jednej z najsłynniejszych obozowych strażniczek, nie zastanawiałam się długo nad jej zakupem.
Czy...