Dziwna to druga część trylogii, bowiem z pierwszą nie łączy się stylistycznie, ani nie jest w jakiś szczególny sposób powiązana fabularnie z historią opowiedzianą w pierwszym tomie a, co najdziwniejsze, nie mamy - do czego, zdawałoby się zobowiązuje tytuł cyklu - w ogóle motywu podróży w czasie.

Dostajemy za to solidną porcję hardkorowego science-fiction, z elementami powieści katastroficznej (albo, na odwrót), w którym fabuła spełnia rolę naprawdę marginalną. Postaci w zasadzie istnieją tylko po to, by ustawić oko obserwatora w innej perspektywie, czy też ukazać inny aspekt prezentowanych tu, niemal w postaci esejów naukowo-spekulacyjnych, teorii na temat tytułowej burzy słonecznej - sposobów, w jaki ludzkość próbuje sobie z nią poradzić, konsekwencji wystąpienia tego zjawiska, na wielu, wielu płaszczyznach, etc.

Nie jest to jednak lektura zła. Owszem, od ilości i sposobu przedstawionych tu - i mających solidne uzasadnienie, jak dowiadujemy się w posłowiu - teorii rozboleć może głowa, to jednak przyznać muszę, że całość robi oszałamiające wrażenie. Tak zdroworozsądkowego science-fiction nie czytałem od czasu "Trylogii Marsjańskiej" Stanleya Kima Robinsona. Skojarzenie z tamtymi trzema, genialnymi, powieściami nasuwa się wręcz automatycznie i każdy, komu się one podobały, będzie, co najmniej zadowolony z lektury "Burzy słonecznej".

Minusy? Mimo wszystko, wolałbym, aby istniało nieco ściślejsze powiązanie z tomem poprzednim. I co to za "Odyseja czasu", bez podróży w czasie, pozwolę się zapytać?

Ciekaw jestem, w jakim kierunku podąży kolejny tom, bowiem końcówka "Burzy słonecznej" zapowiada go w obiecujący sposób.

Polecam!

Dziwna to druga część trylogii, bowiem z pierwszą nie łączy się stylistycznie, ani nie jest w jakiś szczególny sposób powiązana fabularnie z historią opowiedzianą w pierwszym tomie a, co najdziwniejsze, nie mamy - do czego, zdawałoby się zobowiązuje tytuł cyklu - w ogóle motywu podróży w czasie.

Dostajemy za to solidną porcję hardkorowego science-fiction, z elementami...