Największym sukcesem diabła jest we współczesnym świecie to, że stał się kumplem, przyjacielem, partnerem w biznesie, a nie groźnym przeciwnikiem, osobowym złem, które jak lew ryczący krąży szukając kogo, by tu pożreć. To jego największe osiągnięcie, że ludzie się go nie boją albo wogóle w niego nie wierzą, bo dzięki temu on może spokojnie i skutecznie działać, mając poczucie, że skoro nikt się nim nie przejmuje, ani nie martwi tym, co on robi, to wolno mu wszystko. To największy błąd człowieka, który w stechnologizowanym świecie zafascynowany osiągnięciami rozumu, pozwalającymi wprawdzie mu lepiej żyć, szybciej i sprawniej, wyeliminował całą sferę ducha jako nierzeczywistą, bo niezmierzalną i niewidoczną, a jeśli czegoś nie ma, jak zweryfikować empirycznie, to to nie istnieje. Zło chowa się przed światłem prawdy, szuka dla siebie miejsca w tym, co mroczne, ciemne, ukryte. Prawda płonie, gdy czynimy dobro i gdy wybieramy dobro. Zło jest jak pasożyt, który nie może funkcjonować sam i musi się gdzieś przyczepić, żeby dalej egzystować. Robi to bardzo perfidnie, bo przychodzi do nas jako pozór dobra, jako coś, co na początku nie wzbudza naszego niepokoju, lęku i co przyjmujemy uważając, że to dobre. Przebiegłość i manipulacja osłabiają naszą czujność, ale również odsłaniają naszą lekkomyślność i podejmowanie działań na skróty, bo wydają się nam łatwiejsze prostsze. Zło nie przychodzi bez zaproszenia, ono ma do nas dostęp tylko wtedy, kiedy sami otworzymy mu drzwi naszego wnętrza. A kiedy już wejdzie, to jak intruz zaczyna się szarogęsić i rządzi, zmienia nas od środka, wysysa z nas stopniowo to, co w nas dobre, podsuwa nam rozwiązania,które przyjmujemy i akceptujemy, a które nas niszczą i niszczą nasze zdrowie i dobre relacje z innymi. To jest pełna destrukcja, której skutkiem jest nasze uwięzienie i zamknięcie w niewoli zła. Dobro zawsze wymaga trudu i poświęcenia, wszystko, co łatwo przychodzi i jest w zasięgu ręki, bez żadnych ograniczeń, może nie powinno od razu budzić niepokoju, ale co najmniej ostrożność i podejrzliwość, czy nie ma tam w takiej ofercie drugiego dnia, czy aby nasza czujność nie jest tu usypiana. Choć słyszy się wiele głosów, które sugerują, żeby nie straszyć współczesnego człowieka diabłem, bo to naraża nas na śmieszność, to jednak tu nie o straszenie chodzi ale o konsekwencje takiej neutralności. Jan Paweł II w Przekroczyć próg nadziei napisał: Trzeba uczciwie powiedzieć: tak, człowiek się zgubił, kaznodzieja się zgubił, katecheci się zgubili, wychowawcy się zgubili. Nie mają już odwagi straszyć piekłem. Może nawet słuchacze przestali się go lękać(,,,) Czy piekło nie jest poniekąd ostatnią „deska ratunku” dla świadomości moralnej człowieka?
A z szatanem można się naprawdę spotkać. Ta lektura jest swoistą opowieścią, przerażająca, bo jest prawdziwa. Zło jest realne, zło nas dopada, opętuje, degraduje. I to spotyka każdego. Zwłaszcza Kapłana, który niesie posługę duchowej pomocy i podejmuje działania mające na celu wypędzenie złego ducha. On również musi być silny a jego wiara nie zachwiana, bo wystarczy szczelina, przez którą jeśli się wkradnie zły, to zniszczy i rozwali go. Czy potrafimy dziś przyjąć, że tak wygląda duchowa walka i że jesteśmy na polu wielkiej bitwy, która toczy się o nasze dusze i perspektywę naszego zbawienia? Warto zajrzeć do tej książki.

Największym sukcesem diabła jest we współczesnym świecie to, że stał się kumplem, przyjacielem, partnerem w biznesie, a nie groźnym przeciwnikiem, osobowym złem, które jak lew ryczący krąży szukając kogo, by tu pożreć. To jego największe osiągnięcie, że ludzie się go nie boją albo wogóle w niego nie wierzą, bo dzięki temu on może spokojnie i skutecznie działać, mając...