Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjmując Sakrament Kapłaństwa, człowiek oddaje się cały. To nie jest tylko dodatkowe zajęcie. Nie zostaje obdarzony jedynie nowym przywilejem albo wyjątkowymi uprawnieniami. To jest jak wejście w nowy wymiar ducha, wpływające na wszystko, co człowiek myśli i czyni. Jakiekolwiek zniekształcenie tego wymiaru przez ingerencję wrogich czy choćby absolutnie obcych sił wróży niepokój i problemy. Wymiaru kapłaństwa nie można anulować lub zastąpić czymś innym; można go tylko skalać, zanegować albo wypaczyć.

Nikt nie chce wierzyć w zło, a zwłaszcza w złą istotę,w złego ducha. Każdy woli odsunąć tę myśl. Potwierdzenie istnienia zła wiąże się z odpowiedzialnością, której nikt nie chce brać na swoje barki.

Dość dużo ze szpetoty Lucyfera odnaleźć możemy w reakcjach ludzi totalnie obłąkanych, którzy całymi dniami śmieją się hałaśliwie ze swych własnych aberracji - z napadów agresji, z miłości do brudu i z samookaleczeń. Żałujemy ich jako ludzi nie panujących nad sobą, jako zagubionych i nieświadomych swojego tragicznego losu. Ale i u nich, i w każdym uśmieszku, jakie wywołuje w nas cudze nieszczęście, możemy odkryć echo półtonów Lucyfera, jego sygnaturę, echo niepohamowanego i bezsensownego śmiechu, drwiny z własnego, złudnego i dobrowolnie wybranego stanu absolutnej nienawiści.