Ciężki orzech z tym Cioranem. I z "Samotnością i przeznaczeniem". To kolejny zbiór esejów i przemyśleń Rumuna, ale najobszerniejszy z tych, które do tej pory czytałem. I to chyba największa wada wydawnictwa. Obcowanie z myślą Ciorana jest przeżyciem dość specyficznym, nawet wielkich miłośników jego twórczości (do których ja się nie zaliczam, to znaczy: do wielkich; ale lubię) może... zmęczyć? znużyć? Tak mi się przynajmniej wydaje. Dawka pesymizmu czasem zlewająca się w jedno, czasem wydaje się jakby na siłę - jednak, moim zdaniem, jest to mniejsza część pracy.
Na uwagę zasługują przede wszystkim uniwersalne poglądy na temat stanu dzisiejszej ludzkości poprzez analizę kultury współczesnej i jej upadku. Nie zastanawiamy się wraz z Cioranem czy nastąpi koniec współczesnej kultury, tylko jak szybko. I rumuński myśliciel twierdzi, że szybko - jako że ludzkość jeszcze dyszy, więc materialny profetyzm Ciorana trochę się nie broni (ale w sytuacji, że niedługo będziemy po końcu - w post-współczesności [modne terminy ostatnio]), ale ogólne konkluzje Rumuna są - moim skromnym zdaniem - nad wyraz trafne. I smutne. Niestety.
Po pierwszej części książki uważałem, że jest to dzieło jego najlepsze, zasługujące na 9 gwiazdek co najmniej. Teraz żałuję, że nie można dawać połówkowych ocen, bo najchętniej oceniłbym ją na 7,5. Daję jednak 7, z zastrzeżeniem, że za część esejów z tego zbioru jest znakomita i wartościowa (mimo wszystko); dlatego, gdyby zostały one kiedyś wydane - tylko one! - w osobnym zbiorze, niechybnie za nie dałbym 10!

Ciężki orzech z tym Cioranem. I z "Samotnością i przeznaczeniem". To kolejny zbiór esejów i przemyśleń Rumuna, ale najobszerniejszy z tych, które do tej pory czytałem. I to chyba największa wada wydawnictwa. Obcowanie z myślą Ciorana jest przeżyciem dość specyficznym, nawet wielkich miłośników jego twórczości (do których ja się nie zaliczam, to znaczy: do wielkich; ale...