Wydźwięk książki jest mocno pesymistyczny. Wyraźnie można tutaj znaleźć odwołania do filozofii Nietzschego, jak i nihilizmu. Trzeba chyba zacząć czytać coś bardziej optymistycznego w tych mocno niestabilnych czasach.

Wydźwięk książki jest mocno pesymistyczny. Wyraźnie można tutaj znaleźć odwołania do filozofii Nietzschego, jak i nihilizmu. Trzeba chyba zacząć czytać coś bardziej optymistycznego w tych mocno niestabilnych czasach.

"I oto konkluzja: ludzie nie istnieją" (447).

"Głębi życia wewnętrznego nie mierzy się tym, jak bogaci jesteśmy w informacje, lecz tym, jak intensywnie przeżywamy problemy" (27).

"Ja sam nie wierzę w żadną doktrynę społeczną ani w żadną orientację polityczną, bo nakazy historii są słabsze od mojej wizji antropologicznej, w myśl której źródłem niestałości świata społecznego i historycznego jest nie tyle jakiś defekt ideologii, ile nieusuwalny brak tkwiący w samym człowieku i w życiu" (197).

"Takie rozważania nie zainteresują zresztą nikogo o umyśle politycznym, którego struktura składa się z ograniczenia, płytkości i dla ukoronowania całokształtu - mierności. Politycy to zera, niczego nieświadome, pozbawione zdolności stawiania pytań, niezdolne wznieść się ponad prostacką ideę skuteczności" (198).

"Polityczny empiryzm jest czymś tak oburzającym, że ma się ochotę zrezygnować z wszelkich działań, byleby tylko się przed nim ukryć" (200).

"I oto konkluzja: ludzie nie istnieją" (447).

"Głębi życia wewnętrznego nie mierzy się tym, jak bogaci jesteśmy w informacje, lecz tym, jak intensywnie przeżywamy problemy" (27).

"Ja sam nie wierzę w żadną doktrynę społeczną ani w żadną orientację polityczną, bo nakazy historii są słabsze od mojej wizji antropologicznej, w myśl której źródłem niestałości świata...

Dwoistość świadomości we współczesnym świecie sięga granic paroksyzmu istnienia.

Dwoistość świadomości we współczesnym świecie sięga granic paroksyzmu istnienia.

Zbiór esejów na tematy egzystencjalne. Poszukiwaczom zrozumienia w smutku przypadnie do gustu bez dwóch zdań. Głębia i piękno języka aż bije z tej pracy. Znać francuski i czytać Ciorana w oryginale, to dopiero przygoda!

Zbiór esejów na tematy egzystencjalne. Poszukiwaczom zrozumienia w smutku przypadnie do gustu bez dwóch zdań. Głębia i piękno języka aż bije z tej pracy. Znać francuski i czytać Ciorana w oryginale, to dopiero przygoda!

W połowie dałem sobie odpust, ale na pewno wrócę do dalszej części. Zaletą Ciorana jest właśnie to, że jest autorem książek, jak to powiedział kiedyś ktoś „do poczytywania”. Można w dowolnej chwili, zależnie od kaprysu, sięgnąć z półki i otworzywszy w dowolnym miejscu zadumać się nad myślą tego rumuńskiego nihilisty. Trudno jest więc je oznaczać na LC jako przeczytane czy nie, bo je się czyta ciągle.
Tak czy inaczej, z dotychczas przyswojonych przeze mnie dzieł Ciorana („Zarys rozkładu”, „Ćwiartowanie”),ta książka przysporzyła mi najwięcej trudności. Nie jestem za bardzo w stanie powiedzieć czemu. Może dlatego, że momentami odnosiłem wrażenie, że autor odpływa w zbyt daleki transcendent? W gmatwaninie zbyt ulotnych i osobistych (tj. zrozumiałych tylko dla autora) myśli, zawieszonych na jakichś równie ulotnych chmurkach, traciłem orientację co czytam. Jakkolwiek jest sporo myśli bardzo celnych (jak to u Ciorana). Na przykład: „Podstawą psychologii sukcesu jest pogrążenie się w iluzjach”. Czy to nie brzmi jak krytyka „japiszonizmu” i modnego w dzisiejszych czasach korporacyjnego „coachingu”? Jak dla mnie, tak brzmi. Albo inny cytat: „Śmierć wzbudza trwogę tylko w ludziach, dla których stanowi problem”. To z kolei jest esencja Ciorana, faceta który zęby zjadł na zagadnieniu śmierci, samobójstwa, egzystencji i beznadziei naszego trwania. Wierzę, że on nie miał z nią problemów. Póki żył. Ale chyba teraz tym bardziej nie ma.

W połowie dałem sobie odpust, ale na pewno wrócę do dalszej części. Zaletą Ciorana jest właśnie to, że jest autorem książek, jak to powiedział kiedyś ktoś „do poczytywania”. Można w dowolnej chwili, zależnie od kaprysu, sięgnąć z półki i otworzywszy w dowolnym miejscu zadumać się nad myślą tego rumuńskiego nihilisty. Trudno jest więc je oznaczać na LC jako przeczytane czy...

Ciężki orzech z tym Cioranem. I z "Samotnością i przeznaczeniem". To kolejny zbiór esejów i przemyśleń Rumuna, ale najobszerniejszy z tych, które do tej pory czytałem. I to chyba największa wada wydawnictwa. Obcowanie z myślą Ciorana jest przeżyciem dość specyficznym, nawet wielkich miłośników jego twórczości (do których ja się nie zaliczam, to znaczy: do wielkich; ale lubię) może... zmęczyć? znużyć? Tak mi się przynajmniej wydaje. Dawka pesymizmu czasem zlewająca się w jedno, czasem wydaje się jakby na siłę - jednak, moim zdaniem, jest to mniejsza część pracy.
Na uwagę zasługują przede wszystkim uniwersalne poglądy na temat stanu dzisiejszej ludzkości poprzez analizę kultury współczesnej i jej upadku. Nie zastanawiamy się wraz z Cioranem czy nastąpi koniec współczesnej kultury, tylko jak szybko. I rumuński myśliciel twierdzi, że szybko - jako że ludzkość jeszcze dyszy, więc materialny profetyzm Ciorana trochę się nie broni (ale w sytuacji, że niedługo będziemy po końcu - w post-współczesności [modne terminy ostatnio]),ale ogólne konkluzje Rumuna są - moim skromnym zdaniem - nad wyraz trafne. I smutne. Niestety.
Po pierwszej części książki uważałem, że jest to dzieło jego najlepsze, zasługujące na 9 gwiazdek co najmniej. Teraz żałuję, że nie można dawać połówkowych ocen, bo najchętniej oceniłbym ją na 7,5. Daję jednak 7, z zastrzeżeniem, że za część esejów z tego zbioru jest znakomita i wartościowa (mimo wszystko); dlatego, gdyby zostały one kiedyś wydane - tylko one! - w osobnym zbiorze, niechybnie za nie dałbym 10!

Ciężki orzech z tym Cioranem. I z "Samotnością i przeznaczeniem". To kolejny zbiór esejów i przemyśleń Rumuna, ale najobszerniejszy z tych, które do tej pory czytałem. I to chyba największa wada wydawnictwa. Obcowanie z myślą Ciorana jest przeżyciem dość specyficznym, nawet wielkich miłośników jego twórczości (do których ja się nie zaliczam, to znaczy: do wielkich; ale...