Zdaje sobie sprawę, że zdania na temat tej serii są podzielone. Są ludzie, którzy twierdzą, że Pani Noel napisała fenomenalną powieść i tacy, którzy sadzą, że jej książki są do bani. Ja jestem po środku. Przynajmniej byłam, a teraz?

Nie pierwszy raz już po przeczytaniu pierwszego rozdziału książki, miałam ochotę odłożyć ją na półkę. Nie zrobiłam tego, a to wszystko dlatego, że żyje w przekonaniu, że każda książka zasługuje na doczytanie do końca. Już sobie wyrobiłam zdanie na temat tej serii i chyba już go nie zmienię, a kłamać nie będę. Wynudziłam się przy tej książce i straciłam swoją ostatnią nadzieje. Myślałam, że jak przeczytam ją drugi raz to dojrzę małe, ale dość ważne plusy tej książki. Jednak myliłam się.

Irytująca i popełniająca głupie błędy główna bohaterka niezwykle działała mi na nerwy. Jeszcze w żadnej części aż tak bardzo mnie nie wkurzała. Damien też nie był gorszy, ciągłe gadanie o karmie i ogromna zmiana wizerunkowa, jaki z w swoich przekonaniach, nie wyszła mu na dobre.

Gdy po raz pierwszy czytałam książkę od razu polubiłam Juda. Teraz też uśmiechałam się gdy tylko pojawiła się o nim jakaś wzmianka. Drugim plusem, o którym oczywiście nie omieszkam wspomnieć, jest cudowna okładka. Hm... podobały mi sie też wzmianki o poprzednich wcieleniach Ever.

Akcja nie była zbyt rozwinięta. Ciągnęła się jak flaki z olejem i nie mam dziwie się sama sobie, że nie zasnęłam przy tej książce.

Zdaje sobie sprawę, że zdania na temat tej serii są podzielone. Są ludzie, którzy twierdzą, że Pani Noel napisała fenomenalną powieść i tacy, którzy sadzą, że jej książki są do bani. Ja jestem po środku. Przynajmniej byłam, a teraz?

Nie pierwszy raz już po przeczytaniu pierwszego rozdziału książki, miałam ochotę odłożyć ją na półkę. Nie zrobiłam tego, a to wszystko...