Od dawna jestem przekonana o tym, iż Kuczok w pełni zasługuje na miano jednego z najlepszych nowych polskich autorów. Ten fakt potwierdza także jego najnowsza powieść.

W „Spiskach”, w odróżnieniu od poprzedniej, „Senności”, Wojciech Kuczok powraca do narracji para-autobiograficznej, znanej nam już wcześniej z „Pręgów”. Ten sposób pisania samoczynnie przynosi mi na myśl porównanie z Jerzym Pilchem. Kuczok, podobnie jak Pilch, opowiada o perypetiach ludzi, z którymi bezpośrednio styka się główny bohater. Mieszkańcy wsi i małych miasteczek (Wisły czy Bukowiny), są zabawni, niejednokrotnie głupi, wścibscy, zabobonni i niezwykle przywiązani do swoich tradycji. Ponadto autor udowadnia znów, iż jest mistrzem literackiej gwary. Tym razem poza gwarą śląską (występującą również w „Pręgach”), mamy do czynienia także z gwarą góralską, która dodaje szczególnych smaczków i tworzy swojską atmosferę.

Czytając „Spiski” z początku mamy wrażenie, że do pewnego stopnia stanowią one swoistą autobiografię autora. Główny bohater, podobnie jak Kuczok pochodzi ze Śląska, urodził się w tym samym roku, co pisarz, sercem podobnie związał się z Podhalem – jest to miłośnik tatrzańskich szlaków, grotołaz… Końcowe rozdziały przynoszą nam jednak wydarzenia należące do typowej fikcji, takie, które na pewno nie były ani udziałem pisarza, ani autentycznymi wydarzeniami w historii Podhala. Ten fakt czyni powieść jeszcze bardziej wspaniałą. Uświadamia nam, że daliśmy się oszukać, choć wcale nie mamy do autora o to pretensji. Gdyż „Spiski” podczas lektury tworzy z nami wyjątkową więź. Powieść jest naszpikowana zabawnymi anegdotami, precyzyjnie sportretowanymi postaciami oraz wydarzeniami, które wręcz wymuszają na nas wiarę w ich autentyczność, będąc tak prawdziwie stworzone.

Na tyłach okładki zamieszczona została wypowiedź Jana Gondowicza, iż jest niewykluczonym, że „Kuczok długo nie będzie się mógł pokazywać na oczy polskim góralom”. W istocie, mieszkańcy Podhala nie mają powodów do bycia zadowolonymi ze sposobu, w jaki zostali opisani. Wśród nich nie ma właściwie pozytywnego bohatera. Wszyscy to pijacy, głupcy, ludzie chytrzy, skąpi, zabobonni, a przede wszystkim zupełnie nieznający swojej własnej okolicy, wcale nie związani z górami, w przeciwieństwie do swoich przodków.

Po tej lekturze myślę jednak, iż Kuczok wcale nie musi pokazywać się na oczy mieszkańcom Bukowiny, Białki Tatrzańskiej, Zakopanego i innych okolicznych miejscowości. Na tatrzańskich trasach idzie i tak sam, bez przewodników, bez górali. Z powieści natomiast epatuje tak wielki sentyment do tatrzańskich szlaków, że robi się aż przykro, iż panuje jeszcze zima i nie można wiosną lub jesienią wybrać się do chociażby tych najpopularniejszych dolin. Jakkolwiek więc górale mogą nie być zachwyceni najnowszą powieścią Wojciecha Kuczoka, tak sądzę, iż Tatry, góry, groty, doliny powinny być autorowi wdzięczne.

Od dawna jestem przekonana o tym, iż Kuczok w pełni zasługuje na miano jednego z najlepszych nowych polskich autorów. Ten fakt potwierdza także jego najnowsza powieść.

W „Spiskach”, w odróżnieniu od poprzedniej, „Senności”, Wojciech Kuczok powraca do narracji para-autobiograficznej, znanej nam już wcześniej z „Pręgów”. Ten sposób pisania samoczynnie przynosi mi na myśl...