Saksońskie wojska zbliżały się nieuchronnie do granicy. Na przeciwko nim zostały wystawione najlepsze oddziały królewskie Brytanii. W powietrzu czuć było pierwsze zapowiedzi nadchodzącej krwawej bitwy. Sępy zaczęły krążyć na niebie wyczuwając zbliżającą się ucztę. Bitwa się rozpoczęła, a gdzieś z tyłu wojsk Brytów dało się słyszeć miarowo grający róg bojowy. To konnica Artura wyskoczyła za pleców piechoty i nacierała na saksońskie szeregi. Mówili o Arturze, że jest wrogiem wiary, że jest Nieprzyjacielem Boga..., ale czy można wierzyć pogłoskom? Wszelkie myśli ucichły przy pierwszym zderzeniu się z szeregiem przeciwnika.

Długo mógłbym wychwalać trylogię Bernarda Cornwella. Drugi tom w niczym nie ustępuje pierwszemu, a momentami go przewyższa. Tak jak poprzednio fabuła na początku toczy się swoim wolnym rytmem, później co raz bardziej przyspieszając, by na koniec porazić całkowicie. W porównaniu z "Zimowym Monarchą" tu wszystko jest bardziej stonowane i opiera się głownie na wzajemnych relacjach między postaciami. Następuje ogromny skok w fabule - bohaterowie rozwijają się i na koniec wszystko obraca się o 360 stopni. Własnie to sprawia, że ta druga część jest jeszcze lepsza. Tu już nie ma miejsca na czcze słówka, każda decyzja przynosi za sobą konsekwencję i tym samym nie da się uciec od przeznaczenia. Atmosfera powieści jest coraz bardziej mroczna i pełna szarości. Dialogi są kapitalne, a wizja legend arturiańskich w wersji Cornwella sprawia, iż historia ożywa na kartach książki.

To co jeszcze sprawia, że lektura jest tak wciągająca to wątek religijny i szeroko zakrojona intryga. Do tego motyw Tristana i Izoldy. Wszystko to zdecydowanie kradnie całą opowieść. Opisy są tu pełne plastyczności, co prawda niektóre można by było śmiało ukrócić, lecz nie jest to jakiś utrudniający czytanie mankament. Mamy do czynienia z rozrywką na wysokim poziomie i godną spędzenia z nią każdej wolnej chwili. Świeże spojrzenie na legendę arturiańską, celtyckie wierzenia i masa świetnych charakterów sprawia, że jest to tak bardzo zajmująca lektura. Nic tylko polecić. Pozostaje teraz czekać na ostatni tom, który znów przeniesie mnie w zamierzchłe czasy rządzone przez wojnę, namiętności i ukrytą magię.

Saksońskie wojska zbliżały się nieuchronnie do granicy. Na przeciwko nim zostały wystawione najlepsze oddziały królewskie Brytanii. W powietrzu czuć było pierwsze zapowiedzi nadchodzącej krwawej bitwy. Sępy zaczęły krążyć na niebie wyczuwając zbliżającą się ucztę. Bitwa się rozpoczęła, a gdzieś z tyłu wojsk Brytów dało się słyszeć miarowo grający róg bojowy. To konnica...