Co za dużo to niezdrowo, a ja z całą pewnością przedawkowałam Gombrowicza. Podoba mi się jego szczerość, bezpretensjonalność, ale na przekroju tych trzech tomów dzienników (co daje razem 13 lat) niewiele się zmienia. Dużo się powtarza. Za to pisze bardzo ważne rzeczy i bardzo trafnie je ocenia np. o Polsce. Uważam, że każdy powinien to przeczytać, no ale on do tego stale wraca. W sumie nic dziwnego, jeśli go to nurtowało. Wszak on sam wielokrotnie podkreślał, że pisze w tym dzienniku siebie, że pisze owszem dla ludzi, ale to co jest dla niego ważne. Nie robił tego pod publikę, dla zaspokajania gust, lecz żeby "wniknąć" i "zaistnieć" w nas. Toteż lektura wszystkich trzech tomów mnie porządnie wymęczyła, jak wszystko zażyte w za dużej ilości. Zrobiłam sobie z tego z pół zeszytu notatek, jakieś 30 stron. Dużo fajnych maksym z tego wyłuskałam, jak również dużo mnie ta lektura nauczyła i nieraz pomagała mi zrewidować mój stosunek m.in. do sztuki, do krytyki literackiej. Ale, przepraszam Gombro, muszę to powiedzieć: cieszę się, że wreszcie skończyłam! (Myślę, że by się nie obraził).

Co za dużo to niezdrowo, a ja z całą pewnością przedawkowałam Gombrowicza. Podoba mi się jego szczerość, bezpretensjonalność, ale na przekroju tych trzech tomów dzienników (co daje razem 13 lat) niewiele się zmienia. Dużo się powtarza. Za to pisze bardzo ważne rzeczy i bardzo trafnie je ocenia np. o Polsce. Uważam, że każdy powinien to przeczytać, no ale on do tego stale...