Mankamentem science-fiction z czasów PRL-u jest często warsztat pisarzy. W przypadku Zajdla nigdy nie był on zły. Ale mi, przyzwyczajonemu do dzisiejszej prozy, lekka różnica nadpsuwała clou tych tworów - ich znakomity koncept/alegorię/morał - a w przypadku Zajdla są to rzeczy mistrzowskie.

Zajdel był mistrzem przekuwania swojej codzienności w fantastykę. Wyobrażam sobie, jak boryka go jakiś problem. Przychodzi dajmy na to z uczelni, gdzie coś go zdenerwowało albo nie dawało mu po prostu spokoju, siada i myśli, jakby przekuć tę, zakłócającą jego spokój, rzecz w opowiadanie. Po to, by sprostać temu zwyczajnie albo wyśmiać, czy też udowodnić słuszność własnych spostrzeżeń, które różniły się, czy też kłóciły, ze spostrzeżeniami jego otoczenia. Pokazywał w ten sposób absurdy komuny, czy świata nauki. Wskazywał problemy i naprowadzał na sposób, który powinien poprawić sytuację.
Rzeczywistość przeobrażona w te opowiadania udowadnia, że Zajdel był od niej bardziej rozwinięty, rzeczywiście mądrzejszy. Dostrzegał więcej.

Osobiście skróciłbym chyba ten zbiór o kilka opowiadań i na pewno przyłożył więcej uwagi do samego wydania, które wygląda jak wydane za komuny, dzisiejszą maszyną.

Generalnie; z ocenianiem zbiorów opowiadań jest tak, jak z ocenianiem zbiorów czegokolwiek - nie można patrzeć na zbiór pod kątem jednostek. Spojrzeć trzeba na całość. A wyzwolenie wniosków na temat tej całości i wystawienie ogólnej oceny jest trudne. Jednostki nie są takie same, nie są też sobie równe. Tak samo, jak te opowiadania.

Mankamentem science-fiction z czasów PRL-u jest często warsztat pisarzy. W przypadku Zajdla nigdy nie był on zły. Ale mi, przyzwyczajonemu do dzisiejszej prozy, lekka różnica nadpsuwała clou tych tworów - ich znakomity koncept/alegorię/morał - a w przypadku Zajdla są to rzeczy mistrzowskie.

Zajdel był mistrzem przekuwania swojej codzienności w fantastykę. Wyobrażam sobie,...