Eliza Orzeszkowa nie należy do moich ukochanych pisarek. Na tą książkę trafiłam przypadkiem, kiedy na zajęciach z historii XIX wieku wykładowca zażyczył sobie byśmy wybrali sobie z podanej przez niego listy jedną osobę i przypisaną do niej książkę. Tak właśnie trafiłam na Orzeszkową. Kiedy otworzyłam książkę po raz pierwszy byłam przerażona. Jej specyfika polega na tym, że autorka spisywała swoje myśli skrótami, czasem były to dosłownie pierwsze litery, jakiegoś wyrazu. Co prawda po każdym rozdziale (przypadającym na odpowiednie lata)są przypisy i wyjaśnienia, rozszyfrowane jest to, co udało się odczytać z tych notatek. Dość niewygodnie się to czyta (raz zagląda się do notatki, a zaraz przeskakuje parenaście stron dalej do przypisu)ale tylko na początku. W miarę czytania zaczyna się rozumować, jak Orzeszkowa i rozumieć te skróty. W każdym razie, do czego zmierzam? Otóż, jest to naprawdę dobra książka. Ktoś, kto interesuje się pisarką, jej życiem i twórczością, znajdzie w niej wiele cennych i naprawdę interesująych informacji. Fakt, że pisarka ewidentnie spisywała wszystkie fakty dla siebie, sprawia, że notatki niejednokrotnie opływają jej emocjami. Jest to bez wątpienia wartościowa pozycja, której nie można pozwolić odejść w zapomninie.

Eliza Orzeszkowa nie należy do moich ukochanych pisarek. Na tą książkę trafiłam przypadkiem, kiedy na zajęciach z historii XIX wieku wykładowca zażyczył sobie byśmy wybrali sobie z podanej przez niego listy jedną osobę i przypisaną do niej książkę. Tak właśnie trafiłam na Orzeszkową. Kiedy otworzyłam książkę po raz pierwszy byłam przerażona. Jej specyfika polega na tym, że...