Książka pióra twórcy komisarza Montalbano, też w niej opisuje Vigatę, czyli miasto opowieści z Montalbano, ale tuż przed drugą wojną i w czasie wojny. Pokazane to jest z perspektywy dorastającego chłopca o imieniu Nene, a mówi się głównie o jego dorastaniu erotycznym i seksualnym. Tytułowy pensjonat „Ewa” to po prostu dom schadzek. Pięknie opisane są pierwsze doświadczenia erotyczne Nene, z dużą kulturą, bez wulgaryzmów. A potem są wizyty w burdelu, ale tam Nene z przyjaciółmi przychodzi żeby rozmawiać z panienkami i słuchać ich opowieści. I właściwie całą drugą część książki wypełniają opowieści prostytutek. A w tle jest wojna, z nalotami aliantów, śmiercią i ziniszczeniami. Czytając tę książkę czułem się trochę jakbym oglądał filmy Felliniego, `Rzym’ czy `Amarcord’, gdzie przywary ludzkie opisano z ciepłem, humorem i zrozumieniem. Burdel w Vigacie bowiem działa legalnie, chodzą do niego systematycznie różni szanowani obywatele miasta, ale mamy też w tym miasteczku dewotów i dewotki, n.p. panienki co pozwalają się pocałować w policzek, ale nie w usta, po dwóch latach narzeczeństwa (a narzeczony wiadomo dokąd chadza...). I te dwa światy jakoś współżyją, tolerują się, czasami wchodzą w konflikt, ale rzadko. To mi się podoba u Włochów, nie są specjalnie pryncypialni, zasady zasadami a życie życiem. No i te historie panienek, piękne niektóre są: na przykład dewotka co ma w swoim pokoju pełno świętych obrazków, albo prostytutka komunistka, itd. Fajna, miła książka.

Książka pióra twórcy komisarza Montalbano, też w niej opisuje Vigatę, czyli miasto opowieści z Montalbano, ale tuż przed drugą wojną i w czasie wojny. Pokazane to jest z perspektywy dorastającego chłopca o imieniu Nene, a mówi się głównie o jego dorastaniu erotycznym i seksualnym. Tytułowy pensjonat „Ewa” to po prostu dom schadzek. Pięknie opisane są pierwsze doświadczenia...