Wolf, bohater powieści, przeżywa egzystencjalne rozterki. Nękany wewnętrznym niepokojem poddaje się czemuś w rodzaju psychoterapii, analizując różne etapy swojego życia.
Boris Vian tworzy specyficzny świat, gdzie kolory są wyrazistsze, nielogiczne, gdzie to co zdawałoby się nierealne, jest całkowicie rzeczywiste, a zwierzęta funkcjonują na ludzkich prawach i mówią ludzkim językiem. Świat poetycki, którego bez spokojnego wglądu można nie zrozumieć i nie polubić.
To nie jest książka dla tych, którzy twardo stąpają po ziemi i poszukują linearnego odzwierciedlenia świata w prozie. To powieść dla tych, którzy żywią się poezją i lubią odkrywać to, co ukryte za metaforą, animizmem, onomatopeją i innymi zabiegami charakterystycznymi dla wierszy. Mnie taka kreacja urzeka, pozwala oderwać się ponad szarość codzienności, a jednocześnie zmierzyć się z egzystencjalnymi wątpliwościami, tak znajomo brzmiącymi we współczesnym świecie:
"Ukradziono mi szesnaście lat nocy. Kazano mi wierzyć w drugiej klasie, że przejście do trzeciej powinno być moim jedynym celem... w ostatniej, że muszę zdać maturę... a potem zrobić dyplom. Tak, wierzyłem, że mam jakiś cel... a nie miałem nic... [...] teraz jestem pewien, że wolałbym prawdziwy smak życia."
Lektura do refleksji

Wolf, bohater powieści, przeżywa egzystencjalne rozterki. Nękany wewnętrznym niepokojem poddaje się czemuś w rodzaju psychoterapii, analizując różne etapy swojego życia.
Boris Vian tworzy specyficzny świat, gdzie kolory są wyrazistsze, nielogiczne, gdzie to co zdawałoby się nierealne, jest całkowicie rzeczywiste, a zwierzęta funkcjonują na ludzkich prawach i mówią ludzkim...